Mijn hartsvriendin 'Bolle' was dit jaar op kerstavond ook aan het dineren bij haar ouders. Ik ken haar sinds mijn zevende; dat was het moment waarop haar ouders twee huizen verderop gingen wonen. Heel wat jeugdherinneringen liggen in die buurt.
Toen ze in de gaten kreeg dat wij fik aan het stoken waren in de tuin, kwam ze natuurlijk even langs. En dan worden er herinneringen opgehaald aan ´vroegah´. Barbecueën op zwoele zomeravonden. Herbes de Provence op de kooltjes voor extra smaak aan het vlees. En de buurman die dacht dat we een zak wiet op het vuur hadden gegooid.
Friday, December 31, 2010
Kerstfeest = offerfeest
De afgelopen jaren hebben we op het kerstdiner op kerstavond in de tuin gebarbecued. Knus in een verwarmde tent volgehangen met kerstlichtjes lekker eten.
Na afloop van het diner is het tijd voor een vreugdevuur. Traditioneel wordt er op het kersavondvuur iets geofferd. Mijn ouders zijn bezig het huis op te ruimen en voor een kastje dat nog in het huis van mijn grootouders heeft gestaan is geen plaats meer. Opa's kastje moest op het vuur.
PS: M'n zus en ik hebben allebei nog een ander kastje dat in het huis van mijn grootouders stond.
PPS: let niet op de mijn commentaar en het aanroepen van het kerstkind.
Na afloop van het diner is het tijd voor een vreugdevuur. Traditioneel wordt er op het kersavondvuur iets geofferd. Mijn ouders zijn bezig het huis op te ruimen en voor een kastje dat nog in het huis van mijn grootouders heeft gestaan is geen plaats meer. Opa's kastje moest op het vuur.
PS: M'n zus en ik hebben allebei nog een ander kastje dat in het huis van mijn grootouders stond.
PPS: let niet op de mijn commentaar en het aanroepen van het kerstkind.
Saturday, December 18, 2010
Spelen in de sneeuw
Ok, zelf zat ik met dat been op de bank, maar Lief ging wel even een stukje sleeën met de kids.
Monday, December 06, 2010
En ontspannen..
Klaas is weer weg, rust keert weder. Het was geweldig hoor, maar het is toch altijd een hectische periode. Gisteren vereerde de Sint ons met een huisbezoek. De kinders konden hun geluk niet op.
Op zaterdag was hij ook al even geweest, maar toen had hij alleen een zak achter gelaten. Pluk was vastbesloten om hem deze keer niet te missen en ging posten voor de deur. Nichtje en Pluk hadden krukjes voor de deur gezet en samen zaten ze uit volle borst te zingen en te wachten. De schrik was groot toen daar opeens een echte Klaas en twee Pieten stonden.
Vooral Nichtje was diep onder de indruk. Klom braaf bij Klaas op schoot en was helemaal in haar nopjes. Ook Bolletje was voor den Duvel niet bang en stond te springen en te dansen.
Maar nu is het weer gedaan en kunnen we door naar de luie kerstdagen. Hoewel ik best weer eens naar buiten wil, is het tutten met een dreumes op schoot ook best lekker. Ik houd het al een hele ochtend vol. Benieuwd wanneer ik hier genoeg van krijg.
- Posted using BlogPress from my iPad
Friday, December 03, 2010
Hoofdpijn
Kennelijk was die ruggeprik niet helemaal goed gegaan. De anesthesioloog moest ook wel even zoeken voor ze goed met die naald in mijn ruggemerg zat. Daarbij ontstaat (logisch) een gaatje. Normaal gaat zo'n gaatje snel weer dicht en heb je geen probleem.
Maar ik had dus wel een probleem. Het gaatje ging niet dicht en er lekte hersenvocht. En dat veroorzaakt hoofdpijn. Migraine-achtige hoofdpijn. Ik kon geen licht, geen geluiden en zeker geen kinderen verdragen. Donderdag ging het nog, maar vandaag was het echt niet meer te harden. Kotsberoerd was ik.
Dus ik mocht terug naar het ziekenhuis voor een 'bloedpleister'. Een buisje van je eigen bloed dat ze in je rug inbrengen waarmee het gaatje in het vlies van je ruggenmerg weer dicht moet gaan. Ik dacht 'dat doen we even'. Mooi niet dus..
Weer naar de uitslaapkamer, deze keer twee van die drugsdokters. 1 voor de prik in mijn rug, 1 voor het buisje bloed. En nu vind ik prikken in mijn arm, been, bil, etc helemaal geen probleem, maar prikken in mijn rug zijn defenitly Uncool!
Weer gerommel in mijn ruggemerg, weer misprikken, weer dat rotgevoel. Gelukkig hielp de ervaren drugsdokter de minder ervaren drugsdokter. (Die laatste was overigens dezelfde als die mijn eerste ruggeprik had gezet, zou dat er mee te makken kunnen hebben?)
En toen 2 uur plat liggen en hopen dat het gaat werken. Nu, een uur of twaalf later, geloof ik dat het heeft gewerkt. Nog even een goede nachtrust en dan ben ik vast weer de oude. Gewoon mezelf, maar dan met een lam been. En dat kunnen we hebben.
- Posted using BlogPress from my iPad
Maar ik had dus wel een probleem. Het gaatje ging niet dicht en er lekte hersenvocht. En dat veroorzaakt hoofdpijn. Migraine-achtige hoofdpijn. Ik kon geen licht, geen geluiden en zeker geen kinderen verdragen. Donderdag ging het nog, maar vandaag was het echt niet meer te harden. Kotsberoerd was ik.
Dus ik mocht terug naar het ziekenhuis voor een 'bloedpleister'. Een buisje van je eigen bloed dat ze in je rug inbrengen waarmee het gaatje in het vlies van je ruggenmerg weer dicht moet gaan. Ik dacht 'dat doen we even'. Mooi niet dus..
Weer naar de uitslaapkamer, deze keer twee van die drugsdokters. 1 voor de prik in mijn rug, 1 voor het buisje bloed. En nu vind ik prikken in mijn arm, been, bil, etc helemaal geen probleem, maar prikken in mijn rug zijn defenitly Uncool!
Weer gerommel in mijn ruggemerg, weer misprikken, weer dat rotgevoel. Gelukkig hielp de ervaren drugsdokter de minder ervaren drugsdokter. (Die laatste was overigens dezelfde als die mijn eerste ruggeprik had gezet, zou dat er mee te makken kunnen hebben?)
En toen 2 uur plat liggen en hopen dat het gaat werken. Nu, een uur of twaalf later, geloof ik dat het heeft gewerkt. Nog even een goede nachtrust en dan ben ik vast weer de oude. Gewoon mezelf, maar dan met een lam been. En dat kunnen we hebben.
- Posted using BlogPress from my iPad
Wednesday, December 01, 2010
Na de operatie
Daar zit ik dan. Ik mag mijn been drie weken helemaal niet buigen en daarna alleen zonder belasting. Ofwel: ik heb een soort vleesklomp aan mijn lijf hangen en kan inderdaad geen kant op.
Pijn valt reuze mee tot nu toe, maar onhandig dat het is! En hoewel ik van te voren had bedacht lekker op de bak te gaan hangen en me te laten verwennen, lukt dat toch niet zo goed.
Juist als je iets niet kunt, wil je kennelijk bewijzen dat je het wel kunt. En als het dan niet lukt, dan is dat frustrerend. Reuze frustrerend!
Operatie ging overigens prima. Eerst werd het overtollige en loszittende kraakbeen verwijder (niet nog meer weghalen!!). Het leek een beetje op een muur ontdoen van het oude stucwerk. Nieuw stucwerk pakt ook niet als je het over oud en loszittend stucwerk smeert.
Daarna hebben het bot onder het kraakbeen voorzien van zes mooie gaatjes, die ze erin hebben getikt met een soort ijspriem. Ook het bot tussen de gaatjes werk stuk gemaakt zodat het nieuw te vormen weefsel over het gehele oppervlak werd verspreid.
De gaatjes zijn tot op het beenmerg want daar zitten de stamcellen die het bot moeten helen.
Stamcellen kunnen ook de eigenschap van kraakbeen krijgen. Daarom moet ik het been na drie weken wel gaan bewegen, maar gecontroleerd en zonder belasting.
Rond twaalf uur reed m'n vader me weer het ziekenhuis uit. Voorzien van een enorme spalk en een pak pillen.
En nu maar hopen dat het gaat lukken..
- Gepost vanaf m'n iPhone
Pijn valt reuze mee tot nu toe, maar onhandig dat het is! En hoewel ik van te voren had bedacht lekker op de bak te gaan hangen en me te laten verwennen, lukt dat toch niet zo goed.
Juist als je iets niet kunt, wil je kennelijk bewijzen dat je het wel kunt. En als het dan niet lukt, dan is dat frustrerend. Reuze frustrerend!
Operatie ging overigens prima. Eerst werd het overtollige en loszittende kraakbeen verwijder (niet nog meer weghalen!!). Het leek een beetje op een muur ontdoen van het oude stucwerk. Nieuw stucwerk pakt ook niet als je het over oud en loszittend stucwerk smeert.
Daarna hebben het bot onder het kraakbeen voorzien van zes mooie gaatjes, die ze erin hebben getikt met een soort ijspriem. Ook het bot tussen de gaatjes werk stuk gemaakt zodat het nieuw te vormen weefsel over het gehele oppervlak werd verspreid.
De gaatjes zijn tot op het beenmerg want daar zitten de stamcellen die het bot moeten helen.
Stamcellen kunnen ook de eigenschap van kraakbeen krijgen. Daarom moet ik het been na drie weken wel gaan bewegen, maar gecontroleerd en zonder belasting.
Rond twaalf uur reed m'n vader me weer het ziekenhuis uit. Voorzien van een enorme spalk en een pak pillen.
En nu maar hopen dat het gaat lukken..
- Gepost vanaf m'n iPhone
Tuesday, November 30, 2010
Voor de operatie
Dus ik heb een 'kissing lesion'. Wtf?
Volgens mijn orthopeed heet het zo als zowel je bot als het kraakbeen in je kie beschadigd is en het in het gewricht over elkaar heen schuurt.
Dus daarom kan ik niet meer zonder pijn de trap op, een bergje op fietsen, op mijn knieën zitten, springen, rennen, etc.
Oplossing?
Opereren.
Alweer.
En gaat het dan over? Misschien wel en misschien niet. Gelukkig is er wel een goeie kans dat het beter wordt.
En dan vraagt iedereen of ik 'er tegen op zie'. Nou echt zin heb ik er niet in, nee.
We zullen zien. Morgen om kwart over zeven mag ik me melden in het OLVG.
- Posted using BlogPress from my iPad
Volgens mijn orthopeed heet het zo als zowel je bot als het kraakbeen in je kie beschadigd is en het in het gewricht over elkaar heen schuurt.
Dus daarom kan ik niet meer zonder pijn de trap op, een bergje op fietsen, op mijn knieën zitten, springen, rennen, etc.
Oplossing?
Opereren.
Alweer.
En gaat het dan over? Misschien wel en misschien niet. Gelukkig is er wel een goeie kans dat het beter wordt.
En dan vraagt iedereen of ik 'er tegen op zie'. Nou echt zin heb ik er niet in, nee.
We zullen zien. Morgen om kwart over zeven mag ik me melden in het OLVG.
- Posted using BlogPress from my iPad
Monday, November 22, 2010
Twijfels
In de weken voor Sinterklaas moet je minmaal één keer in de Bijenkorf zijn geweest. Eerst sfeer proeven; lichtjes in de binnenstad, de gezellige drukte, hotdogkarretjes en koude wangen.
Dan die grote glimmende winkel in, met de dure merken op de begane grond en dan tussen de handschoenen en mutsen door en met de roltrap naar boven.
Op de eerste verdieping hangen ze: de klimpieten die in die hele hoge hal met pakjes op hun rug op en neer klimmen.
Als kind deed ik dat al met mijn oma. Zelfs toen ik allang niet meer in het sprookje geloofde, genoot ik van de pieten die eindeloos op en neer klommen. Als ik ze zag geloofde ik zelfs weer een beetje.
Hoe ironisch is het dus dat Pluk me uitgerekend op de bovenste verdieping van De Bijenkorf, voor de glazen wand met uitzicht op die pieten, vraagt: "mama, bestaat Sinterklaas soms helemaal niet?"
*slik*
(Ik heb me voorgenomen om mijn kinderen niets op de mouw te spelden en ook op dit soort levensvragen altijd eerlijk antwoord te geven om ze de teleurstelling van de in duigen gevallen droom te besparen, Maar dit komt wel erg snel. Wat nu?)
"Nou eh... Wat denk je zelf?"
"Kopen jullie de kadootjes soms?"
*Neemt kleuter apart om niet de droom door te prikken van de andere kindjes die met hun neus tegen het raam zich staan te vergapen aan de klimpieten*
"Met Sinterklaas vieren we het feest van Sinterklaas. En het kan best wel zo zijn dat er soms mensen Sinterklaas een beetje moeten helpen. Waarom denk je dat eigenlijk?"
"Waarom krijg ik niets van mijn verlanglijstje dan?"
"Omdat het nog geen pakjesavond is natuurlijk. Verlanglijstjes zijn voor de Grote Kado's van pakjesavond"
*ziet nog steeds twijfel in zijn ogen*
"Ik zal er persoonlijk op toezien dat wie Sinterklaas ook is, hij jouw lijstje krijgt. Maar wie is er nou Sinterklaas?"
"Nou eh gewoon, Sinterklaas natuurlijk!"
*pfiew*
- Posted using BlogPress from my iPad
Dan die grote glimmende winkel in, met de dure merken op de begane grond en dan tussen de handschoenen en mutsen door en met de roltrap naar boven.
Op de eerste verdieping hangen ze: de klimpieten die in die hele hoge hal met pakjes op hun rug op en neer klimmen.
Als kind deed ik dat al met mijn oma. Zelfs toen ik allang niet meer in het sprookje geloofde, genoot ik van de pieten die eindeloos op en neer klommen. Als ik ze zag geloofde ik zelfs weer een beetje.
Hoe ironisch is het dus dat Pluk me uitgerekend op de bovenste verdieping van De Bijenkorf, voor de glazen wand met uitzicht op die pieten, vraagt: "mama, bestaat Sinterklaas soms helemaal niet?"
*slik*
(Ik heb me voorgenomen om mijn kinderen niets op de mouw te spelden en ook op dit soort levensvragen altijd eerlijk antwoord te geven om ze de teleurstelling van de in duigen gevallen droom te besparen, Maar dit komt wel erg snel. Wat nu?)
"Nou eh... Wat denk je zelf?"
"Kopen jullie de kadootjes soms?"
*Neemt kleuter apart om niet de droom door te prikken van de andere kindjes die met hun neus tegen het raam zich staan te vergapen aan de klimpieten*
"Met Sinterklaas vieren we het feest van Sinterklaas. En het kan best wel zo zijn dat er soms mensen Sinterklaas een beetje moeten helpen. Waarom denk je dat eigenlijk?"
"Waarom krijg ik niets van mijn verlanglijstje dan?"
"Omdat het nog geen pakjesavond is natuurlijk. Verlanglijstjes zijn voor de Grote Kado's van pakjesavond"
*ziet nog steeds twijfel in zijn ogen*
"Ik zal er persoonlijk op toezien dat wie Sinterklaas ook is, hij jouw lijstje krijgt. Maar wie is er nou Sinterklaas?"
"Nou eh gewoon, Sinterklaas natuurlijk!"
*pfiew*
- Posted using BlogPress from my iPad
Saturday, November 20, 2010
Kippetje?
Een idiote kerstmuts bij de Intratuin. Ik
Mocht nog net een foto maken voor hij m wordend van z'n hoofd trok.
Maar deze is ook leuk:
- Gepost vanaf m'n iPhone
Mocht nog net een foto maken voor hij m wordend van z'n hoofd trok.
Maar deze is ook leuk:
- Gepost vanaf m'n iPhone
Op een druilerige dag
Nog even wat vakantiefoto's. Gewoon omdat het zo makkelijk kan vanaf m'n iPad. :)
Mr macho.
Yoghurtje?
"Kijk mij es ff cool zijn in die 4X4".
Broertjes (of boertjes zoals bolletje zou zeggen).
Privézwembad bij de wijnboer
Wijnproeven, zwembadproeven... All the same
Frans dorpje
Pech op de Mont Ventoux
Mr macho 2
Pies-pousje ijsje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Mr macho.
Yoghurtje?
"Kijk mij es ff cool zijn in die 4X4".
Broertjes (of boertjes zoals bolletje zou zeggen).
Privézwembad bij de wijnboer
Wijnproeven, zwembadproeven... All the same
Frans dorpje
Pech op de Mont Ventoux
Mr macho 2
Pies-pousje ijsje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Oksen
Het kleinste jongetje kletst me inmiddels de oren van de kop. Hij doet pogingen om zinnen met drie tot vier woorden te maken. In besloten kring heeft hij alle praats, maar in gezelschap is hij nog wel wat verlegen.
Ondanks zijn heerlijke peuterverbasteringen weet hij prima duidelijk te maken wat zijn gedachten zijn.
Onder m'n favorieten zijn:
Oksen (sokken)
Appoluut (absoluut, Pluk zei toen hij dezelfde leeftijd had appolu, een beetje op z'n Frans)
'N beetsje (een beetje drinken, maar ik hoor helaas steeds vaker "tinkuh", wat gewoon drinken betekent).
Pies-pousje (Mickey Mouse).
Minder favoriet bij mij is trouwens "Nee", of de vaker gebruikte variant "Nee, Nee, Neeheee!". Een kreet die we de laatste week telkens tussen half zes en zes uur 's morgens hoor als hij vindt dat hij is uitgeslapen. En dat terwijl hij net het doorslapen had ontdekt.
"'t is gewoon een fase" zou m'n moeder zeggen..
- Posted using from my iPad
Ondanks zijn heerlijke peuterverbasteringen weet hij prima duidelijk te maken wat zijn gedachten zijn.
Onder m'n favorieten zijn:
Oksen (sokken)
Appoluut (absoluut, Pluk zei toen hij dezelfde leeftijd had appolu, een beetje op z'n Frans)
'N beetsje (een beetje drinken, maar ik hoor helaas steeds vaker "tinkuh", wat gewoon drinken betekent).
Pies-pousje (Mickey Mouse).
Minder favoriet bij mij is trouwens "Nee", of de vaker gebruikte variant "Nee, Nee, Neeheee!". Een kreet die we de laatste week telkens tussen half zes en zes uur 's morgens hoor als hij vindt dat hij is uitgeslapen. En dat terwijl hij net het doorslapen had ontdekt.
"'t is gewoon een fase" zou m'n moeder zeggen..
- Posted using from my iPad
Test
Dus ik blog te weinig, daar waren we het al over eens. En dat is jammer, want hele periodes gaan voorbij zonder dat ik mijn dagboekje bij houdt. Hoe kan ik nou ooit onthouden wat mijn Bolletje en Pluk deden in deze periode van te wenig slaap en knie operaties. Dus ik denk: we doen het eens op een andere manier. Eens kijken of we we kunnen bloggen via de iPad die ik via mijn werk heb geconfisqueerd.
Dit is dus een test.
:)
- Posted using BlogPress from my iPad
Sunday, August 29, 2010
Donderend geraas
De lamp boven de eettafel is al een tijdje kaduuk. Nou is is ie al een jaar of tien oud en was het heus geen echte 'kwaliteitslamp'. Vervangen dus.
Het oorspronkelijke plan was om even naar de Ikea te gaan, er een lampje te scoren en klaar is Kees. Maar bij nader inzien leek de Ikea op zaterdag met twee kindjes ons toch niet zo heel erg leuk.. Maar bij Diemen zit een industieterreintje met wat winkels, waaronder een mooie lampenwinkel. Hoewel de helft van de collectie dus echt niet binnen ons budget past, is het allicht leuk voor de oriëntatie. We gingen op pad.
Bolletje zat in de buggy voor het tv-tje in de kinderhoek van de winkel. Pluk zat ernaast op een krukje. Dat wilde Bolletje natuurlijk ook. Onweerstaanbaar zo'n krukje.
Met een half oog op de kinderen en een half oog op de lampen concludeerden we dat er maar weinig van onze gading bij was. En dat wat we leuk vonden paste niet bij ons hoge plafond in de huiskamer. Het zou nog een lastige puzzel worden.
Ik had wel waargenomen dat Bolletje inmiddels niet meer op zijn onweerstaanbare krukje zat en een beetje door die winkel struinde, maar had niet de link gelegd dat ik er dan ook achteraan moest gaan hollen. Waarom ook? Hij was lief en liep gewoon een beetje te struinen.
En toen struinde hij een hoek in waar een prachtige staande lamp met enorme glasplaten stond. Dat ging mis uiteraard.
Opeens hoorde ik een kreet en in een soort vage slomo zag ik de lamp naar beneden komen. Lief trok een sprintje om die lamp te redden en ik zag in die traagdurende seconde dat de lamp voor Bolletjes voeten zou vallen en niet pardoes bovenop hem en ik dacht nog even serieus dat het onheil niet zou geschieden, maar dat was natuurlijk naïef.
Met een donderend geraas stortte de lamp ter aarde. De grote glasplaten die de lamp omhulden spatten in duizend stukken uiteen. Er was niets meer van de lamp over.
Bolletje had gelukkig niets, behalve een behoorlijke schrik. Ook het winkelende publiek schrok zich een hoedje. Er was zelfs een dame bij die met tranen in haar ogen kwam vragen of alles goed was met Bolletje.
Gelukkig zijn we verzekerd.. En die lamp? Die hebben we natuurlijk meegenomen. Met een paar nieuwe onderdelen kan ie vast nog jaren mee.
Het enige deel van de lamp dat nog heel is..
- Gepost vanaf m'n iPhone
Het oorspronkelijke plan was om even naar de Ikea te gaan, er een lampje te scoren en klaar is Kees. Maar bij nader inzien leek de Ikea op zaterdag met twee kindjes ons toch niet zo heel erg leuk.. Maar bij Diemen zit een industieterreintje met wat winkels, waaronder een mooie lampenwinkel. Hoewel de helft van de collectie dus echt niet binnen ons budget past, is het allicht leuk voor de oriëntatie. We gingen op pad.
Bolletje zat in de buggy voor het tv-tje in de kinderhoek van de winkel. Pluk zat ernaast op een krukje. Dat wilde Bolletje natuurlijk ook. Onweerstaanbaar zo'n krukje.
Met een half oog op de kinderen en een half oog op de lampen concludeerden we dat er maar weinig van onze gading bij was. En dat wat we leuk vonden paste niet bij ons hoge plafond in de huiskamer. Het zou nog een lastige puzzel worden.
Ik had wel waargenomen dat Bolletje inmiddels niet meer op zijn onweerstaanbare krukje zat en een beetje door die winkel struinde, maar had niet de link gelegd dat ik er dan ook achteraan moest gaan hollen. Waarom ook? Hij was lief en liep gewoon een beetje te struinen.
En toen struinde hij een hoek in waar een prachtige staande lamp met enorme glasplaten stond. Dat ging mis uiteraard.
Opeens hoorde ik een kreet en in een soort vage slomo zag ik de lamp naar beneden komen. Lief trok een sprintje om die lamp te redden en ik zag in die traagdurende seconde dat de lamp voor Bolletjes voeten zou vallen en niet pardoes bovenop hem en ik dacht nog even serieus dat het onheil niet zou geschieden, maar dat was natuurlijk naïef.
Met een donderend geraas stortte de lamp ter aarde. De grote glasplaten die de lamp omhulden spatten in duizend stukken uiteen. Er was niets meer van de lamp over.
Bolletje had gelukkig niets, behalve een behoorlijke schrik. Ook het winkelende publiek schrok zich een hoedje. Er was zelfs een dame bij die met tranen in haar ogen kwam vragen of alles goed was met Bolletje.
Gelukkig zijn we verzekerd.. En die lamp? Die hebben we natuurlijk meegenomen. Met een paar nieuwe onderdelen kan ie vast nog jaren mee.
Het enige deel van de lamp dat nog heel is..
- Gepost vanaf m'n iPhone
Monday, August 23, 2010
Gareel
Gisteren terug gekomen van vakantie. Het was heerlijk. En wat waren we er aan toe. Na de laatste drukke weken op het werk en het nare bericht dat Pluk kinderreuma heeft zat ik er behoorlijk doorheen.
Gelukkig was het mooie zomer. Het weer zat mee en aan het begin van de schoolvakantie was ik al een weekje met D&J in de camper naar Normandie. Dat hielp al aardig. Maar echt helemaal de zinnen verzetten lukt natuurlijk pas in de drie weken dat we met het gezin door Frankrijk trokken. Hier en daar een campinkje, wat vrij kamperen, maar het grootste succes was het kamperen bij Franse boeren via de gids van France Passion.
Eigenlijk is dat een geheim, want anders ontdekken te veel Nederlanders het en dan is de lol er natuurlijk weer snel vanaf. Maar nu was dat nog niet zo en stonden we dus regelmatig als enige bij een boer met prachtig uitzicht over de wijnvelden. We hebben genoten.
Zo erg dat we de vakantie tot een maximum wilde rekken en dus pas gisterenmiddag terug kwamen. En vandaag was alweer de eerste schooldag.. dacht ik..
Natuurlijk is dat te veel van het goede voor de kleine jongetjes. Niet eens een dagje om weer te wennen. Maar vandaag ontdekte ik dat er ook aan mijn flexibiliteit een einde zit.
Het plensde vanmorgen toen ik mijn karkas het bed uit sleepte. De jongetjes sliepen nog. Bolletje had met in de vroege ochtend bijna drie uur wakker gehouden en was nu aan het bijslapen. Pluk heeft het langslapen gewoon helemaal ontdekt.
Toen ik naar school fietste in de stromende regen bedacht ik dat dit echt een enorme beproeving was. Twee jongens uit bed trekken, wassen, aankleden, ontbijten, regenkleding aantrekken en dan in een bakfiets met platte banden (hij had drie weken stil gestaan) naar school zwoegen terwijl het regenwater via je broekspijpen langzaam optrekt.
En toen ik eindelijk bij school was.. was ik de enige.
Gelukkig was er iemand die me kon vertellen dat ivm de verbouwing er nog twee verhuisdagen gepland waren en dat onze school pas woensdag weer begint. En ook dat iedereen dat wist, want ik was de enige op het schoolplein en het was duidelijk dat ik mijn informatie niet op orde had. Het had toch duidelijk in de nieuwsbrief gestaan..
Had ik weer gefaald. Was moest ik doen? Huilen of lachen?
ik koos voor het laatste.
Gelukkig was het mooie zomer. Het weer zat mee en aan het begin van de schoolvakantie was ik al een weekje met D&J in de camper naar Normandie. Dat hielp al aardig. Maar echt helemaal de zinnen verzetten lukt natuurlijk pas in de drie weken dat we met het gezin door Frankrijk trokken. Hier en daar een campinkje, wat vrij kamperen, maar het grootste succes was het kamperen bij Franse boeren via de gids van France Passion.
Eigenlijk is dat een geheim, want anders ontdekken te veel Nederlanders het en dan is de lol er natuurlijk weer snel vanaf. Maar nu was dat nog niet zo en stonden we dus regelmatig als enige bij een boer met prachtig uitzicht over de wijnvelden. We hebben genoten.
Zo erg dat we de vakantie tot een maximum wilde rekken en dus pas gisterenmiddag terug kwamen. En vandaag was alweer de eerste schooldag.. dacht ik..
Natuurlijk is dat te veel van het goede voor de kleine jongetjes. Niet eens een dagje om weer te wennen. Maar vandaag ontdekte ik dat er ook aan mijn flexibiliteit een einde zit.
Het plensde vanmorgen toen ik mijn karkas het bed uit sleepte. De jongetjes sliepen nog. Bolletje had met in de vroege ochtend bijna drie uur wakker gehouden en was nu aan het bijslapen. Pluk heeft het langslapen gewoon helemaal ontdekt.
Toen ik naar school fietste in de stromende regen bedacht ik dat dit echt een enorme beproeving was. Twee jongens uit bed trekken, wassen, aankleden, ontbijten, regenkleding aantrekken en dan in een bakfiets met platte banden (hij had drie weken stil gestaan) naar school zwoegen terwijl het regenwater via je broekspijpen langzaam optrekt.
En toen ik eindelijk bij school was.. was ik de enige.
Gelukkig was er iemand die me kon vertellen dat ivm de verbouwing er nog twee verhuisdagen gepland waren en dat onze school pas woensdag weer begint. En ook dat iedereen dat wist, want ik was de enige op het schoolplein en het was duidelijk dat ik mijn informatie niet op orde had. Het had toch duidelijk in de nieuwsbrief gestaan..
Had ik weer gefaald. Was moest ik doen? Huilen of lachen?
ik koos voor het laatste.
Sunday, June 13, 2010
Moe
Dat is lang geleden: even bloggen. Niet dat er niets gebeurd is, maar ik was gewoon te moe. Herstel: eigenlijk ben ik gewoon te moe. Na anderhalf jaar niet langer dan drie uur achter elkaar doorslapen was al het initiatief volledig verdwenen. Elk moment dat ik kon slapen, sliep ik. Ook de momenten waarop ik normaal even een blogje schreef. "Wat ga ik doen: de was, de tuin, bloggen of slapen? ... Slapen!"
Dus even de korte-korte samenvatting.
Eind april gingen we een weekje op vakantie naar de Vogezen met de camper. Steenkoud was het (vier graden), maar wel leuk en gezellig.
Nog geen week daarna vond Bolletje het wel leuk geweest met het kontflops/kruip-gebeuren en stond op en liep. Als een waggelende kieviet met kromme pootjes weliswaar, maar het is lopen. Was vergeten hoe snoezig het is al kleine kindjes gaan stappen en nog niet door hebben dat ze hun knieën moeten buiten.
Kletsen doet ie ook:
Bal = bal
Balalalala = ballon
Kaik kaik = ik wil graag dat je dit even bekijkt
Bo = boven
Bo = is ook beneden
Oit = uit/open/dicht
bmama = mama
papa = papa
Met Pluk gaat het ook steeds beter. Het lijkt of het litteken boven zijn oog minder wordt en het oog langzaam weer wat meer open gaat. Toen we drie maanden terug bij de oogarts waren kregen we te horen dat er weinig voortgang was geboekt. We zaten op 65% en als we mazzel hadden was 70% haalbaar. We zouden nog drie maanden doorplakken, maar dat was het optimale zicht wel behaald.
Vorige week waren we er weer en toen bleek dat er boven verwachting voortgang was geboekt. Bijna 80%! Omdat Pluk zo zijn best doet met de stickers, nooit zeurt en het resultaat er naar is hebben we natuurlijk een enorm stuk chocoladetaart gegeten. Hij is er de hele middag misselijk van geweest.
En verder?
Verder heb ik het rijk alleen, want Lief is met zijn vriendjes naar de 24 uur van Le Mans (autorace) en vieren de jongetjes en ik dus al drie dagen feest.
Mijn werk is leuk, maar door de reorganisatie wel druk en mede reden voor mijn behoefte aan slaap. Zeker zo'n week als de vorige met verkiezingen.
Tussendoor probeer ik tijd te maken voor mijn nieuwe hobby: racefietsen.
En in dit hectische gebeuren waren er opeens vannacht en gisteren twee lichtpuntjes:
Bolletje sliep door. Al twee dagen achter elkaar. En nu ik erover na denk was de nacht daarvoor maar een heel korte onderbreking en de nacht daarvoor sliep hij ook door..
Zou het? zou het ooit toch beter worden?
Dus even de korte-korte samenvatting.
Eind april gingen we een weekje op vakantie naar de Vogezen met de camper. Steenkoud was het (vier graden), maar wel leuk en gezellig.
Nog geen week daarna vond Bolletje het wel leuk geweest met het kontflops/kruip-gebeuren en stond op en liep. Als een waggelende kieviet met kromme pootjes weliswaar, maar het is lopen. Was vergeten hoe snoezig het is al kleine kindjes gaan stappen en nog niet door hebben dat ze hun knieën moeten buiten.
Kletsen doet ie ook:
Bal = bal
Balalalala = ballon
Kaik kaik = ik wil graag dat je dit even bekijkt
Bo = boven
Bo = is ook beneden
Oit = uit/open/dicht
bmama = mama
papa = papa
Met Pluk gaat het ook steeds beter. Het lijkt of het litteken boven zijn oog minder wordt en het oog langzaam weer wat meer open gaat. Toen we drie maanden terug bij de oogarts waren kregen we te horen dat er weinig voortgang was geboekt. We zaten op 65% en als we mazzel hadden was 70% haalbaar. We zouden nog drie maanden doorplakken, maar dat was het optimale zicht wel behaald.
Vorige week waren we er weer en toen bleek dat er boven verwachting voortgang was geboekt. Bijna 80%! Omdat Pluk zo zijn best doet met de stickers, nooit zeurt en het resultaat er naar is hebben we natuurlijk een enorm stuk chocoladetaart gegeten. Hij is er de hele middag misselijk van geweest.
En verder?
Verder heb ik het rijk alleen, want Lief is met zijn vriendjes naar de 24 uur van Le Mans (autorace) en vieren de jongetjes en ik dus al drie dagen feest.
Mijn werk is leuk, maar door de reorganisatie wel druk en mede reden voor mijn behoefte aan slaap. Zeker zo'n week als de vorige met verkiezingen.
Tussendoor probeer ik tijd te maken voor mijn nieuwe hobby: racefietsen.
En in dit hectische gebeuren waren er opeens vannacht en gisteren twee lichtpuntjes:
Bolletje sliep door. Al twee dagen achter elkaar. En nu ik erover na denk was de nacht daarvoor maar een heel korte onderbreking en de nacht daarvoor sliep hij ook door..
Zou het? zou het ooit toch beter worden?
Wednesday, April 28, 2010
Vrienden
Lief zei ooit wijs "wij hebben geen boot nodig, wat wij nodig hebben is vrienden met een boot".
Vervolgens zei m'n vader "koop een boot en werk je dood".
Beiden hadden gelijk.
Wat wel handig is, is een vriendin die kan naaien. :D zie hier het resultaat.
Dankdankdank lieve K!
- Gepost vanaf m'n iPhone
Friday, April 23, 2010
Samen wachten op Pluk
Vrijdagmiddag. Nichtje is bij ons, want Mamanichtje doet inspectie van het nieuwe huis in Ubervinex.
Ik werk. Maar dat kan makkelijk, want Nichtje kun je er wel bij hebben.
Tussendoor halen we Pluk van school. We moeten even wachten tot de school uitgaat. Nichtje en Bolletje staren naar de deur waar hij straks uitkomt.
Een siddering gaat door haar heen. Ze is erg gek op Pluk.
"Spannend hè?"
"Ja, ik vind t ook errug spannend"
- Gepost vanaf m'n iPhone
Heel bijzonder paardje geboren
Mijn lieve vriendin 'Bolle' houdt (van) dieren. Nadat ze al behoorlijk wat nestjes met Abesijnse katten had gekregen vond ze dat het nu tijd was om het groter aan te pakken. Ze liet haar merrie Sterre zwanger schoppen en na een paar maanden wachten was het afgelopen maandag eindelijk zover. 'A Star is born' roepnaam ' Star' werd geboren, met negentig toeschouwers live op de webcam. En die webcam staat er nog steeds. Leuk, piepjong veulentje kijken.
En een bijzonder dames veulentje ook nog. Het is een zilver-appel Rocky Mountain horse. Een donker paard met lichte manen in een soort waarvan er in Nederland maar heel weinig rondlopen. Voor de liefhebbers met geld: ze is te koop..
Streaming live video by Ustream
Meer foto's en filmpjes vind je hier
En een bijzonder dames veulentje ook nog. Het is een zilver-appel Rocky Mountain horse. Een donker paard met lichte manen in een soort waarvan er in Nederland maar heel weinig rondlopen. Voor de liefhebbers met geld: ze is te koop..
Streaming live video by Ustream
Meer foto's en filmpjes vind je hier
Wednesday, April 14, 2010
Proefcamperen
Afgelopen weekend vertoefden wij in het zonnige Twente. Nouja zonnig. Niet echt dus.
Ik baalde een beetje, want in heel Nederland leek de zon te schijnen, behalve in het uiterste oosten van ons land waar een sluier van bewolking overheen lag. Maar uiteraard hebben we dat geen wissel laten trekken op ons weekend.
We vertrokken vrijdag rond zes uur en we reden pardoes de file in bij de Muiderbrug (hoe lang gaan ze daar nog door met wegwerken?). Gelukkig zaten we in een camper en dus besloten we in de file te eten. Lief smeerde broodjes en de kinderen zaten te ginnegappen achterin. Na de afslag naar Almere leek de file opgelost en kon ik flink doorgassen. Met een reuze vaart van zo'n honderd kilometer per uur doorkruisde ik het land. Eigenlijk was dat heel relaxed. het voelde een beetje als een truckchauffeur.
Rond kwart voor negen waren op de plaats van bestemming: natuurcamping Het Olde Kottink. Direct kwam de eigenaresse op ons af en gaf ons een plekje. "Inschrijven komt morgen wel, ga eerst je kindjes maar op bed leggen". Typisch het Twentse relaxde sfeertje.
Binnen vijf minuten hadden we de bus horizontaal (dat slaapt wel zo lekker) en konden de kids op bed die natuurlijk uitgeput waren en prompt als roosjes in slaap vielen. De avond en een mooie fles wijn waren van ons!
De volgende ochtend was het duidelijk te koud om buiten te zitten en dus maakten we de kachel aan en ontbeten binnen. Lekker kopje koffie en broodjes. Daarna was het buiten spelen op het enorme grasveld voor de deur. Fijn is dat als je weg van huis bent geen 'klusjes' hebt die moeten worden gedaan en dus is er uitgebreid de tijd om te voetballen, boswandelen of algemeen rousdauwen.
Het moment dat de paniek ons even om het hart sloeg was toen Lief per ongeluk onder de camper keek en constateerde dat daar een uitlaatpot op de grond lag.. Hoe nu te handelen? We belden (via de handige app op mijn iPhone) de wegenwacht die binnen een uurtje ter plaatse was. Man kroop onder auto, zei dat hij het niet snapte want het is toch een nieuwe uitlaat, knoopte het ding weer aan elkaar (met handig wegenwachtsysteempje dat kennelijk altijd voorradig is), gaf de belangstellende kids een stapel stickers en vertrok weer. Alles bij elkaar een operatie van zo'n tien minuten. Eigenlijk was het meer een attractie dan lastig.
's Avonds hadden we een bbq met vers gebakken stokbroodjes uit de gasoven (die het ook perfect deed). Helaas nog te koud om buiten te zitten, maar ik gaf door het keukenraam het vlees door, dat Lief op de gril legde en dan kreeg ik het gaar weer terug.
De volgende dag hadden we weer verse broodjes en nog net de tijd om het vuur dat de campingbaas aan het maken was van het oude hout uit het bos te bekijken en weer eens flink op te porren. De dag ervoor waren Lief en Pluk ook al geweest en hadden dikke pret gehad. Pluk had zelfs een ritje mogen maken op de tracktor van de campingbaas waarbij hij zelf had gestuurd. Hoe cool is dat?
Rond twaalf uur gingen we weer op de terugweg. Het was een heerlijk weekend waarbij wij stadsmensen alle stadsefratsen even thuis konden laten en heerlijk van de vrije natuur konden genieten. Helemaal goed voor kleuters en dreumessen, maar zeker ook voor grote kinderen.
Ik baalde een beetje, want in heel Nederland leek de zon te schijnen, behalve in het uiterste oosten van ons land waar een sluier van bewolking overheen lag. Maar uiteraard hebben we dat geen wissel laten trekken op ons weekend.
We vertrokken vrijdag rond zes uur en we reden pardoes de file in bij de Muiderbrug (hoe lang gaan ze daar nog door met wegwerken?). Gelukkig zaten we in een camper en dus besloten we in de file te eten. Lief smeerde broodjes en de kinderen zaten te ginnegappen achterin. Na de afslag naar Almere leek de file opgelost en kon ik flink doorgassen. Met een reuze vaart van zo'n honderd kilometer per uur doorkruisde ik het land. Eigenlijk was dat heel relaxed. het voelde een beetje als een truckchauffeur.
Rond kwart voor negen waren op de plaats van bestemming: natuurcamping Het Olde Kottink. Direct kwam de eigenaresse op ons af en gaf ons een plekje. "Inschrijven komt morgen wel, ga eerst je kindjes maar op bed leggen". Typisch het Twentse relaxde sfeertje.
Binnen vijf minuten hadden we de bus horizontaal (dat slaapt wel zo lekker) en konden de kids op bed die natuurlijk uitgeput waren en prompt als roosjes in slaap vielen. De avond en een mooie fles wijn waren van ons!
De volgende ochtend was het duidelijk te koud om buiten te zitten en dus maakten we de kachel aan en ontbeten binnen. Lekker kopje koffie en broodjes. Daarna was het buiten spelen op het enorme grasveld voor de deur. Fijn is dat als je weg van huis bent geen 'klusjes' hebt die moeten worden gedaan en dus is er uitgebreid de tijd om te voetballen, boswandelen of algemeen rousdauwen.
Het moment dat de paniek ons even om het hart sloeg was toen Lief per ongeluk onder de camper keek en constateerde dat daar een uitlaatpot op de grond lag.. Hoe nu te handelen? We belden (via de handige app op mijn iPhone) de wegenwacht die binnen een uurtje ter plaatse was. Man kroop onder auto, zei dat hij het niet snapte want het is toch een nieuwe uitlaat, knoopte het ding weer aan elkaar (met handig wegenwachtsysteempje dat kennelijk altijd voorradig is), gaf de belangstellende kids een stapel stickers en vertrok weer. Alles bij elkaar een operatie van zo'n tien minuten. Eigenlijk was het meer een attractie dan lastig.
's Avonds hadden we een bbq met vers gebakken stokbroodjes uit de gasoven (die het ook perfect deed). Helaas nog te koud om buiten te zitten, maar ik gaf door het keukenraam het vlees door, dat Lief op de gril legde en dan kreeg ik het gaar weer terug.
De volgende dag hadden we weer verse broodjes en nog net de tijd om het vuur dat de campingbaas aan het maken was van het oude hout uit het bos te bekijken en weer eens flink op te porren. De dag ervoor waren Lief en Pluk ook al geweest en hadden dikke pret gehad. Pluk had zelfs een ritje mogen maken op de tracktor van de campingbaas waarbij hij zelf had gestuurd. Hoe cool is dat?
Rond twaalf uur gingen we weer op de terugweg. Het was een heerlijk weekend waarbij wij stadsmensen alle stadsefratsen even thuis konden laten en heerlijk van de vrije natuur konden genieten. Helemaal goed voor kleuters en dreumessen, maar zeker ook voor grote kinderen.
Tuesday, April 06, 2010
Wednesday, March 24, 2010
Tuesday, March 23, 2010
Monday, March 22, 2010
Consternatiebureau Live!
Om 11:00 uur hebben we een afspraak op het contsternatiebureau. Eens kijken of ik dat live kan streamen met Qik, hiernaast.
Update: geen bereik in het consternatiebureau.. dus geen livestream.
Bolletje is wel helemaal goed gekeurd. Hoeishetmogelijk: ik heb een perfect gemiddelde dreumes. Groeicurve is afgevlakt tot precies in het midden.
Prima dus. Ondanks dat meneer eet als een bouwvakker. In huis heeft hij tegenwoordig de bijnaam 'Kleine Kliko'.
Testjes gingen prima, en toen twee gruwelijke prikken. En nu is meneer moe (logisch) dus ik stop hem maar even in bed.
Update: geen bereik in het consternatiebureau.. dus geen livestream.
Bolletje is wel helemaal goed gekeurd. Hoeishetmogelijk: ik heb een perfect gemiddelde dreumes. Groeicurve is afgevlakt tot precies in het midden.
Prima dus. Ondanks dat meneer eet als een bouwvakker. In huis heeft hij tegenwoordig de bijnaam 'Kleine Kliko'.
Testjes gingen prima, en toen twee gruwelijke prikken. En nu is meneer moe (logisch) dus ik stop hem maar even in bed.
Eerste stapje!
Bolletje zette vandaag 22 maart, de dag dat hij precies 14 maanden is, om 10:20 uur zijn eerste losse stapje.
Head of the River
De lente is officieel begonnen. Dat is altijd in het weekend dat de Head is. Bij de Heineken roeivierkamp is het altijd koud en guur, met de Head breekt het zonnetje door. En inderdaad; dat was ook gisteren het geval. Zaterdag kwam het nog met bakken uit de lucht, zondag wierp de zon zijn eerste warme stralen op ons neer net toen wij om half tien in de boot stapten. En hoewel de wind de hele week tegen was geweest, was hij net op zondag gedraaid en hadden we hem het grootste deel van de race mee. Perfecte condities eigenlijk.
Ik wist waar ik aan begon. Het was de tweede keer dat ik deze race voer. En hoewel ik best tegen die 8(!!!) kilometer had op gezien (waarom zou je voor je plezier 8 km knetterhard over een Amstel gaan roeien?) was het eigenlijk best ok.
We gingen hard, maar helaas niet hard genoeg. Handicap was ook wel dat voor ons de Heren Veteranen E startte en dat het verschil tussen de velden van 2 minuten niet voldoende was om te verhinderen dat we dwars dat veld binnen voeren. De Duitse herenacht had ook niet goed begrepen wat de regels zijn op de Amstel waardoor we buitenom in vuil water helaas kostbare seconden verloren. Niet dat we daardoor slechter zijn geëindigd, het verschil met nr 1 en 2 was toch te groot geweest. Maar derde van de 21 boten is niet slecht toch? En we hebben gevochten voor wat we waard waren.
En het was nog leuk ook.
Er is weer een filmpje van ons gemaakt. (Reuze leuk, zo'n ploeggenoot met een ex-vriendje dat graag indruk wil maken met een videocamera).
Ik wist waar ik aan begon. Het was de tweede keer dat ik deze race voer. En hoewel ik best tegen die 8(!!!) kilometer had op gezien (waarom zou je voor je plezier 8 km knetterhard over een Amstel gaan roeien?) was het eigenlijk best ok.
We gingen hard, maar helaas niet hard genoeg. Handicap was ook wel dat voor ons de Heren Veteranen E startte en dat het verschil tussen de velden van 2 minuten niet voldoende was om te verhinderen dat we dwars dat veld binnen voeren. De Duitse herenacht had ook niet goed begrepen wat de regels zijn op de Amstel waardoor we buitenom in vuil water helaas kostbare seconden verloren. Niet dat we daardoor slechter zijn geëindigd, het verschil met nr 1 en 2 was toch te groot geweest. Maar derde van de 21 boten is niet slecht toch? En we hebben gevochten voor wat we waard waren.
En het was nog leuk ook.
Er is weer een filmpje van ons gemaakt. (Reuze leuk, zo'n ploeggenoot met een ex-vriendje dat graag indruk wil maken met een videocamera).
Sunday, March 21, 2010
Friday, March 19, 2010
Borrelbusje
Vandaag kon ik het busje halen. Nog even gedoe om dat geld van de rekening te halen. Waarom kun je zelfs met legitimatie niet beschikken over je eigen geld? Maar dankzij papa kwam alles toch nog goed.
Met pluk naast me reed ik terug. Hij viel prompt in slaap door het geronk van de dieselmotor. Een goed teken!
Thuisgekomen natuurlijk alle apps (knopjes, metertjes, schuifjes en lichtjes) getest.
Ik wilde direct antwoord op essentiele vragen als "hoeveel water gaat erin?" (heel veel), "hoeveel water komt eruit?" (net zo veel gelukkig), "doet m'n boiler het?" (ja) en "hoe spoel ik het toilet door?" (met de douchekop?!).
Het viel niet tegen.
En toen was het tijd voor de vaste vrijdagmiddag gebeurtenis. Een fijn glaasje met de familie. Natuurlijk in de camper. Kon ik meteen testen of de borrel app het ook deed.
Geslaagd met vlag en wimpel.
- Gepost vanaf m'n iPhone
Met pluk naast me reed ik terug. Hij viel prompt in slaap door het geronk van de dieselmotor. Een goed teken!
Thuisgekomen natuurlijk alle apps (knopjes, metertjes, schuifjes en lichtjes) getest.
Ik wilde direct antwoord op essentiele vragen als "hoeveel water gaat erin?" (heel veel), "hoeveel water komt eruit?" (net zo veel gelukkig), "doet m'n boiler het?" (ja) en "hoe spoel ik het toilet door?" (met de douchekop?!).
Het viel niet tegen.
En toen was het tijd voor de vaste vrijdagmiddag gebeurtenis. Een fijn glaasje met de familie. Natuurlijk in de camper. Kon ik meteen testen of de borrel app het ook deed.
Geslaagd met vlag en wimpel.
Met buurvrouw
Zus en mama
Papa
Hapjes
- Gepost vanaf m'n iPhone
Sunday, March 14, 2010
Heineken roeivierkamp 2010
Gisteren was de eerste dag van de Heineken roeivierkamp. De halve winter heb ik getraind om deze wedstrijd te kunnen varen, zonder flauw te vallen. De andere helft van de winter konden we niet trainen omdat de Amstel was dichtgevroren.
Gisteren was het zover. De eerste dag (van 2) waarop de eerste twee afstanden mochten varen. De 2500 meter (vanaf de Rozenoordbrug naar de Berlagebrug) en de sprint van 250 meter tussen de Ceintuurbaanbrug en de Berlagebrug.
De eerste afstand ging redelijk; we werden vijfde. Maar de sprint ging erg goed: we wonnen dik. In het totaalklassement staan we nu 2e en we moeten 9 seconden goed maken op de nr twee om de hele vierkamp te winnen. En dat gaan we vandaag doen. Reken maar!
Update: helaas.. niet gelukt om die negen seconden goed te maken. Derde op de lange afstand, tweede in het totaalklassement. Volgende week The Head of the River (op de Amstel), dan proberen we het weer.
Zonder het te weten werden we gebruikt voor een videoproject en alle acties van gisteren zijn vastgelegd. Ik ben de derde vanaf de voorpunt en mijn zus zit op de tweede plek. Kijk en huiver.
Gisteren was het zover. De eerste dag (van 2) waarop de eerste twee afstanden mochten varen. De 2500 meter (vanaf de Rozenoordbrug naar de Berlagebrug) en de sprint van 250 meter tussen de Ceintuurbaanbrug en de Berlagebrug.
De eerste afstand ging redelijk; we werden vijfde. Maar de sprint ging erg goed: we wonnen dik. In het totaalklassement staan we nu 2e en we moeten 9 seconden goed maken op de nr twee om de hele vierkamp te winnen. En dat gaan we vandaag doen. Reken maar!
Update: helaas.. niet gelukt om die negen seconden goed te maken. Derde op de lange afstand, tweede in het totaalklassement. Volgende week The Head of the River (op de Amstel), dan proberen we het weer.
Zonder het te weten werden we gebruikt voor een videoproject en alle acties van gisteren zijn vastgelegd. Ik ben de derde vanaf de voorpunt en mijn zus zit op de tweede plek. Kijk en huiver.
Friday, March 12, 2010
Live and uncensored
Hiernaast staat een leuke nieuwe gadget: Nienkelive@qik. Daarop kun je live(echt realtime!) zien wat ik aan het doen ben. En vrij eenvoudig in het archief kijken wat we hebben gedaan. Beter en makkelijker dan YouTube.
Hoe cool is dat?
Een livestream op mn blog.
My life's live now..
(Even testen.. jullie zullen je de aankomende tijd door wat onzinfilmpjes heen moeten worstelen ben ik ben bang)
Hoe cool is dat?
Een livestream op mn blog.
My life's live now..
(Even testen.. jullie zullen je de aankomende tijd door wat onzinfilmpjes heen moeten worstelen ben ik ben bang)
Mobiel buitenhuisje
Take it to the next level dachten we. En dus besloten we onze spaarcentjes te steken in een campertje. Niet gloednieuw natuurlijk, want daar hebben we geen geld voor. Maar het oog wil ook wat en dus was het zoeken. We hebben een paar hokken bekeken, maar toen we vorige week dit busje onder ogen kregen was ik verkocht. Een hoekkeuken! En een stapelbed voor de jongens. Veel ramen en dakluiken. Een gasoven en een boiler! En een 'natte cel' met opklapplee
en waar je kunt douchen (niet dat ik dat van plan was).
Alles aanwezig. Zelfs een voortent (verkoper: "welke camperkampeerder wil er nou prutsen met een voortent?!").
Was nog 1 klein dingetje: het beestje is 22 jaartjes jong.. ok. een dieseltje met 'maar' 120.000km op de teller, maar 22 jaar is voor een auto redelijk bejaard. Dus ik wilde een keuring. Niet zomaar de zuurgespaarde centjes over de balk gooien.
Garage gezocht, meest kritische keurmeester geselecteerd en duidelijk gemaakt dat het toch wel erg vervelend zou zijn als we met campertje en blij, jong gezinnetje van een berg in de Alpen zouden storten.
Maar na een zeer uitvoerige keuring van een uurtje of twee, inclusief APK kreeg ons campertje het keurmerk: 'oude auto in uitmuntende staat'
YES!!
Dus dit is 'm, ons mobiele buitenhuisje:
en waar je kunt douchen (niet dat ik dat van plan was).
Alles aanwezig. Zelfs een voortent (verkoper: "welke camperkampeerder wil er nou prutsen met een voortent?!").
Was nog 1 klein dingetje: het beestje is 22 jaartjes jong.. ok. een dieseltje met 'maar' 120.000km op de teller, maar 22 jaar is voor een auto redelijk bejaard. Dus ik wilde een keuring. Niet zomaar de zuurgespaarde centjes over de balk gooien.
Garage gezocht, meest kritische keurmeester geselecteerd en duidelijk gemaakt dat het toch wel erg vervelend zou zijn als we met campertje en blij, jong gezinnetje van een berg in de Alpen zouden storten.
Maar na een zeer uitvoerige keuring van een uurtje of twee, inclusief APK kreeg ons campertje het keurmerk: 'oude auto in uitmuntende staat'
YES!!
Dus dit is 'm, ons mobiele buitenhuisje:
Hoekkeuken met gasoven
Stapelbed voor de jongens (en vriendje)
De ingang met kachel (en ringverwarming)
Cabine met pilotenstoel (rechts is draaibaar) en achteruitrijcamera
Opklapbed kan opgemaakt worden weggeklapt tegen het plafond
Van achteren naar voren gezien. Keuken, zitje (dinette) en de cabine
Van achteren naar voren gezien. Keuken, zitje (dinette) en de cabine
Tuesday, March 09, 2010
Met de crèche naar Artis
Steenkoud was het. Maar ook heerlijk. Dinsdagochtend verzamelen bij Artis en dan met alle kinderen dieren kijken. Het dierenthema werd al een paar weken behandeld op de groep, er was zelfs een cavia op bezoek geweest.
Bolletje is wel wat gewend. Hij kende Artis al en was als zodanig niet onder de indruk. Maar er waren behoorlijk wat kinderen bij die Artis niet kenden. En dát is leuk!
"Ooooh kijk: ojifanten!"
"jongens waar zijn de aapjes?"
**in kinderkoor** "Dadadadaaa"
"en wat doen de aapjes?"
**trekken moeilijke gezichten** "oeoeoeoeoeoe"
Blije gezichten. En aan het einde van de dag; moeie gezichten. Zeg maar uitgeput.
Maar wel blij
Bolletje is wel wat gewend. Hij kende Artis al en was als zodanig niet onder de indruk. Maar er waren behoorlijk wat kinderen bij die Artis niet kenden. En dát is leuk!
"Ooooh kijk: ojifanten!"
"jongens waar zijn de aapjes?"
**in kinderkoor** "Dadadadaaa"
"en wat doen de aapjes?"
**trekken moeilijke gezichten** "oeoeoeoeoeoe"
Blije gezichten. En aan het einde van de dag; moeie gezichten. Zeg maar uitgeput.
Maar wel blij
Sunday, March 07, 2010
Friday, March 05, 2010
Wednesday, March 03, 2010
Kan best nog eens groot worden: dat Internet
@aplusk (Ashton Kutcher) heeft meer dan 4,6 miljoen volgers op Twitter?!
JESS3 / The State of The Internet from JESS3 on Vimeo.
Tuesday, March 02, 2010
Monday, March 01, 2010
Monday, February 22, 2010
Coupe Wanhoop
Bolletjes bijnaam is thuis al veranderd in ' Coupe Wanhoop' . Vooral de achterkant van zijn hoofd was dringend toe aan een knipbeurt. Vanaf die kan gezien vertoonde hij een opvallende gelijkenis met baby-Einstein.
Maar iets in mij weigerde.
Ik wilde die eerste babyhaartjes eigenlijk helemaal niet afknippen. Zou het niet leuk zijn als hij met 26 jaar nog nooit naar de kapper zou zijn geweest en dat ik dan wist dat de uiteinden van zijn haar nog uit het prille begin stamden? Dat ik die haartjes nog had gewassen met babyshampoo?
Dom sentiment natuurlijk, met als gevolg dat haren kammen steeds meer een babymarteling werd. Grote klittenbossen manifesteerden zich op zijn achterhoofd en wij maar kammen en martelen: babydreads was geen optie.
Totdat Lief gisteren zei dat ik het sentiment echt moest laten gaan. En kennelijk voelde ik me sterk vanmorgen dus ik pakte de schaar. Pluk deed de afleiding met boekjes en grapjes en binnen tien minuten was het klaar.
Meteen zag hij er een stuk beter uit. Eigenlijk was het best een goed idee.
De blonde babykrulletjes heb ik in een envelopje gestopt. Als het sentiment weer de kop op steekt als hij 26 wordt kan ik er altijd nog eens aan ruiken. Misschien dat de geur van babyshampoo er dan nog aan zit.
Frisse coupe
Keurig achterhoofd
Maar iets in mij weigerde.
Ik wilde die eerste babyhaartjes eigenlijk helemaal niet afknippen. Zou het niet leuk zijn als hij met 26 jaar nog nooit naar de kapper zou zijn geweest en dat ik dan wist dat de uiteinden van zijn haar nog uit het prille begin stamden? Dat ik die haartjes nog had gewassen met babyshampoo?
Dom sentiment natuurlijk, met als gevolg dat haren kammen steeds meer een babymarteling werd. Grote klittenbossen manifesteerden zich op zijn achterhoofd en wij maar kammen en martelen: babydreads was geen optie.
Totdat Lief gisteren zei dat ik het sentiment echt moest laten gaan. En kennelijk voelde ik me sterk vanmorgen dus ik pakte de schaar. Pluk deed de afleiding met boekjes en grapjes en binnen tien minuten was het klaar.
Meteen zag hij er een stuk beter uit. Eigenlijk was het best een goed idee.
De blonde babykrulletjes heb ik in een envelopje gestopt. Als het sentiment weer de kop op steekt als hij 26 wordt kan ik er altijd nog eens aan ruiken. Misschien dat de geur van babyshampoo er dan nog aan zit.
Baby-Einstein voor het knippen
Babydreads op zijn achterhoofd
Say cheese
Frisse coupe
Keurig achterhoofd
Subscribe to:
Posts (Atom)