Trappen kr#ng!

Dus ik fiets weer. En niet alleen op mijn eigen vehikel, ook met de bakfiets met kinderen erin. Toch wel erg fijn om weer mobiel te zijn en ´even´ de fiets te kunnen pakken.

Zoals gebruikelijk wilde ik naar de roeiwedstrijden kijken. Als je niet zelf kunt roeien, dan maar kijken. Met de kinders in de bakfiets. Alleen ging vriendin D vandaag verhuizen en zou ik op Nichtje passen. Geen probleem, die past ook nog wel in/op/naast/onder de bakfiets. Uiteraard was er enige discussie over wie er voor en wie er achterop ging, maar we hebben het uitgepolderd, de plaatsen verdeeld en iedereen was blij.

Nou ja, bijna iedereen. De kinders hadden niet helemaal in de gaten dat er ook nog iemand moest trappen. En dat ik dat dus was. En dat mijn knie weer leuk meedoet, maar nog niet de top-knie is die hij ooit was.

Kom op mam, harder! Je kunt het! (nee, niet mij aanmoedigen, maar die dames in die boot). TRAPPEN DAN!

Knalrood kwam ik bij de finish aan. Bijna alsof ik zelf die wedstrijd had gevaren. Maar een lol dat we hebben gehad. Rode wangetjes, blije kindjes en een moeie dreumes.

Gillen!

Vandaag voor de checkup bij twee jaar naar het consternatiebureau. Bol is goedgekeurd. Hij is perfect gemiddeld. Da's ook wel eens aardig voor de verandering.

Wat niet zo gemiddeld was, was het geluidsniveau waarmee hij zijn opwachting maakte. Hij vertikte het om zijn kleren uit te trekken. 'Ik ben twee en ik gil NEE!'

Maar ik bleef kalm. (Of verdoofd, want was de avond ervoor tot te laat in de stad geweest.)  En ik kreeg zelfs een compliment van de arts: 'wat gaat u daar goed mee om. Zo kalm.'

Heb de ware toedracht voor me gehouden.

Spellen

Pluk leert steeds beter lezen. ' s Avonds leest hij mij voor in plaats van ik hem. En hij probeert zelfs al woorden te maken. Ik vind het knap.