Tuesday, January 30, 2007

Puisje

"Mama puisje" klinkt het bij het verschonen. "Mammaah puisje!" als ik het niet meteen begrijp. "MammaaaH PUISJE" en hij wijst op zijn tenen.
Zorgvuldig inspecteer ik de tenen op wratten en/of andere griezelige bulten. Niets. Hulpeloos wijst hij op zijn sokken.
Het kwartje valt: pluisje. Van zijn sokken tussen zijn tenen. Hard blaas ik de pluisjes tussen zijn tenen vandaan. Nog even kriebelen en klaar!

"Mooi" *grijns*

*zucht* Eindeloos!

Friday, January 26, 2007

Bovuh en benenen

Tristan is helemaal geobsedeerd door bovuh en benenen (boven en beneden dus). Vol trots roept hij: "bovuh" als hij op een stoepje stapt. Samen rennen we van rolstoelbanen luid gillend: "benenen". Elk verhoginkje is 'bovuh' en elk afstapje is 'benenen'.
Omdat dit al een tijdje aan de gang is proberen we nu ook enige nuance aan te brengen. We leggen uit dat je ook ergens ' op' kunt stappen. Dan heet het 'boven-op'. Dat snapt hij. Ook leuk is 'onderdoor'. Hij kruipt graag onder mama's benen door en roept dan "onde-doo". Ook al zijn speelgoedjes kunnen gaan waar je het nooit verwacht: onder de tafel, onder het 'obbelpaa' (hobbelpaard), onder de kast (minder handig), onder het bed, etc.
Dit truukje had hij ook snel door, dus het was weer tijd voor een nieuwe uitdaging: tussendoor.
En inderdaad; met evenveel enthousiasme is hij nu bezig zijn knuffels tussen het hobbelpaard en de kast te duwen, wurmt hij zichzelf tussen de spijlen van de trap enz. Wat nog niet helemaal duidelijk is, is hoe je het moet uitspreken. Tussendoor is kennelijk een uitbreiding van onderdoor en dus wordt het "tusse-onde-doo".
Aan zijn grijns kun je zien dat hij helemaal trots is dat hij zo'n moeilijk woord kent.

Tuesday, January 23, 2007

Mama 'ief

Vorige week was het dan zo ver. Voor het eerst zei hij zonder fysieke dwang en geheel uit zichzelf: "mama 'ief". En ik kreeg een knuffel. "mama vindt Tristan ook heel lief" zei ik en smolt weg tot een plasje.
Vervolgens had ie het truukje door en opeens was alle 'ief: de poes, papa (gelukkig maar), Beer, Ook Beer (de andere beer is 'ook-een-beer' en heet dus nu Ook Beer), Lelo, zijn autootjes en de stoel. De stoel kreeg ook een knuffel.
Heerlijk zo'n ventje: zo veel liefde om te geven én om te krijgen. ;-)

Wednesday, January 17, 2007

Nu al reisstress

Het zit eraan te komen. 9 februari gaan we echt op wintersport met de hele familie. Zus en lief, opa T en Nana, Jos en wij 3-en. Geheel verzorgd in een chalet in Les Trois Vallees. Vorig jaar is dit erg goed bevallen en dit jaar doen we het dus weer zo, maar dan op een andere lokatie.
Wat niet zo goed is bevallen vorig jaar is de reis ernaar toe. We hadden een goedkoop hotelletje geboekt op 3 kwart van de reis zodat we konden overnachten. Maar Tristan dacht daar anders over. Hij was zeer lief de hele reis, vond het volgens mij zelfs gezellig. Ging na het eten in een Duitse rastette heel lief slapen. Tot we om 23.00 uur bij het hotel aankwamen en ook wij daar lekker wilden gaan slapen. Toen werd meneer wakker en besloot de hele nacht geen oog meer dicht te doen.
En we hebben werkelijk alles geprobeerd. In zijn camping bedje, bij ons in bed, alleen met mama in bed (papa in zijn eentje in het stapelbed), in het autostoeltje (daar had hij immers tot 23.00 uur heerlijk in geslapen), in het autostoeltje in de auto. Even laten huilen (tot de onderburen amok kwamen maken). Niets hielp.. Hij viel pas weer in slaap in de auto toen we verder gingen. Die nacht was de ergste nacht uit zijn relatief korte bestaan tot op de dag van vandaag. We hebben letterlijk geen oog dicht gedaan.
Ik maak me –met de ervaring van vorig jaar in het achterhoofd- dus behoorlijk zorgen over de reis van dit jaar. En we hebben besloten om alles precies het zelfde te doen.. Nou ja, bijna dan. Het plan is wel weer om te overnachten in een hotel. Anders is dat we plannen om aan te komen rond de tijd dat Tristan normaal gezien gaat slapen zodat we het normale bedritueel kunnen aanhouden. Vervolgens nemen wij dan op de gang plaats (met een fles wijn en een boek) zodat hij gewoon in slaap kan vallen.
Laat het werken.. laat het alsjeblieft werken.

Tuesday, January 16, 2007

Logeren


Wat gaan die ontwikkelingen toch hard. Tristan is inmiddels toe aan drie-woord-zinnen: "mama ete kooke" en "papa ook mee" zitten al echt in zijn dagelijks taalgebruik.
En wat is het een vrolijk ventje. Altijd lachen, altijd in voor een been-knuffel, altijd gezellig kletsen, ook als mama net even aan de telefoon (de 'hallo' volgens hem) zit.
En van het weekend was het dan zover: hij was voor het eerst een nachtje uit logeren bij Nana en Opa T. En ik had het er moelijk mee.. totaal kansloos. Natuurlijk kun je alles rationeel beredeneren en dan is alles echt prima. Hij is in goede handen, hij vindt het leuk, opa en oma vinden het geweldig en papa en mama kunnen lekker stappen en uitslapen. Maar mijn emotie wilde maar niet luisteren naar mijn ratio. En dan bedoel ik helemaal niet.. Het idee dat ik 's morgens niet wakker zou worden met 'mama, zak uit' (mama mag mijn slaapzak uit?) of 'hallo Lelo' (zijn knuffel leeuw) was kennelijk hartverscheurend. Ik hield het niet droog. Alsof ik vol zwangerschapshormonen zat en hem voor het eerst naar het kinderdagverblijf moest brengen.
Gelukkig won de ratio het na 2 caiperina's definitief van de emo en hebben we een geweldige avond gehad in Amsterdam. Heerlijk gegeten en lekker gelachen. Helemaal goed. Vooral ook dat uitslapen tot 11 uur de volgende ochtend was geweldig.
En Tristan was natuurlijk helemaal verwend met poffertjes en veel te veel aandacht (kan dat eigenlijk in het geval van grootouders?). En Opa T en Nana waren gesloopt.. hehe. ;-)
Kortom: het was geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar.