Niet te missen:

www.nederland-camping.nl, dé website voor kamperen in Nederland. Patries (zie links voor weblog) heeft een nieuwe hobby. Ze is sinds kort uitbater van deze site. En ze vroeg mij een beetje reclame te maken. Bij deze dus! Mocht je weg willen in eigen land. Bijv. met hemelvaart (wat een K-weer is het, he?), dan kijk je natuurlijk eerst hier welke camping in aanmerking komt. Bij thuiskomst graag ook even melden hoe het was, zodat volgende bezoekers hier weer hun voordeel mee kunnen doen. Erg gebruiksvriendelijke site en leuk omdat het voor en door bezoekers is.

Nog meer nieuw leven!

Nienke en Wybrand hebben weer een nestje. Wat zijn jonge poezen toch schattig! Die wurmpjes die over elkaar heen buitelen en elkaar naar het leven staan voor de beste plek aan moeders borst. Heel raar: je kijkt er toch anders naar nu ik zelf een 'moeders borst' ben. Als ze iets groter zijn ga ik natuurlijk met Trisan langs, al was het alleen maar voor de geweldige foto's..

Nieuw leven!

Van mijn lieve vriendin Petra kreeg ik deze foto toegestuurd. Ze is nu officieel tante!
Haar broer in amerika kreeg op 13 april een meisje dat luistert naar de naam Chloe. Moeder en dochter maken het goed. Vader ook trouwens.

Wat een koppie, he. Kijkt ze niet bijdehand?
Voor meer foto's kijk in de fotogalerij: http://www.kodakgallery.com/Slideshow.jsp?mode=fromshare&Uc=h1k4x09.wvtak1l&Uy=-j2head&Ux=1

Mooi weer!

Heerlijk weer was het afgelopen week. We leven weer helemaal in de tuin. de loopkar die we van Patries hebben gekregen is daarbij helemaal het einde. Je zet Tristan erin en hij rent door de tuin. Als een razende roeland gaat hij over het paadje van de voor- naar de achterkant van de tuin en weer terug. Erg grappig om te zien.
En veilig, want als je hem loslaat zonder kar dan eet hij de tuin leeg en vermoord vrolijk alle bloempjes.
Ik vond het wel moeilijk om twee dagen op strategische sessie met mijn werk te gaan. Arme gehandicapde Roland die het alleen met pluk moest zien te redden. Dat ging natuurlijk niet. Gelukkig waren er veel lieve mensen die ons geweldig hebben geholpen: Rolands moeder, mijn vader en zus. Iedereen heeft zijn bijdrage geleverd. Mette was zelfs bereid om 's nachts te komen helpen.. maar Pluk besloot door te slapen. Roland had een heerlijke nachtrust.. en ik niet want ik stond natuurlijk tot diep in de nacht te swingen met mijn collega's.
Toen ik vrijdagavond terug was bleek dat ze me niet eens gemist hadden. Gelukkig maar.

Je arm in de steigers

Dit is m: de arm van Roland zoals ie er nu uitziet..
We noemen hem nu robocop, of zelfs The Jigsaw-man.
Het zijn twee onafhankelijk verende platen (je ziet er maar 1), 7 schroeven en 2 pennen. Als hij zijn arm een beetje beweegt hoor je het piepen bij het scharnieren.. *grapje*
Hij kan zijn arm nog helemaal niet bewegen, want hij zit nog altijd tot zijn oksel in het gips. Vrijdag gaat dit gips er van af en krijgt hij waarschijnlijk nieuw gips.
Heb ook foto's gemaakt van het litteken, maar die zal ik hier niet posten. Er lezen vast ook mensen mee die niet zo'n sterke maag hebben.
We blijven natuurlijk een familie-log en geen horror-verhaal.
;-)

Operatie geslaagd!

Nou, wij zijn weer een ervaring rijker. Ik heb dit weekend geleerd dat 'kleine operaties' niet bestaan.
Vrijdagavond om 20.30 reden ze hem naar de operatie kamer. Het duurde een uur langer (2 uur totaal) omdat de breuk gecompliceerder was dan verwacht. Om 0.00 mocht ik bij hem in de uitslaapkamer. Als een zielig vogeltje lag hij daar met allemaal draden, een hartmonitor en een luchtwarm apparaat omdat hij het koud had. Een volledige narcose is toch behoorlijk ingrijpend. Omdat hij nog antibiotica kreeg via een infuus en hij nog behoorlijk duf was, leek slimmer om toch maar een nachtje in het ziekenhuis te blijven.
De volgende ochtend kreeg hij te horen dat het voor de puzzel in zijn arm beter was om tot maandag te blijven. Totale rust gegarandeerd. Even dacht ik zelfs dat hij dat ook wilde, tot ik zaterdag middag om 16.00 uur op bezoek ging met pluk en Rolands broer. Hij was er helemaal klaar mee en wilde snel naar huis. Natuurlijk was nog behoorlijk lastig om hem mee te krijgen, maar toen de arts een uur te laat was, de zuster ons begon te negeren en zelfs bij de balie niemand wilde helpen, besloten we gewoon het ziekenhuis te verlaten.
Direct brak de paniek uit en binnen drie minuten was er een arts, net toen wij door de gang liepen naar de uitgang. De operatie was geslaagd bleek uit de foto's en hoewel het niet verstandig was, was er geen reden om ons te dwingen te blijven.
En dus vertrokken we zaterdag om 18.00 uur heel voorzichtig uit het ziekenhuis en nu zit hij lekker op de bank en houdt braaf rust. Morgen mogen we het echte gips halen dat er drie weken om blijft. Daarna nog 6 weken revalideren en dan kan hij hopelijk weer alles doen.
Een verscrhikkelijk avontuur maar ik ben blij dat ik hem nog heb!

1 jaar en botbreuken

Tristan's verjaardag was een groot feest. Hij genoot van de aandacht, deed bij "hieperdepiep hoera" braaf zijn armen omhoog en smulde van de taart. Hij is bedolven onder een berg -vooral plastik- speelgoed die we maar gefaseerd aan hem geven want anders ziet hij door de bomen het bos niet meer.

Het was alleen een beetje jammer dat Roland de dag ervoor werd aangereden door een auto. Met als gevolg een verbrijzelde rechter(!) elleboog. Van zijn knokkels tot zijn oksel zit hij in het gips. Ik ben 's avonds afgepeigerd. Nu merk ik pas hoeveel werk het echt is als je er alleen voor staat. Hij doet echt enorm zijn best en klaagt helemaal niet, maar behalve een boekje lezen kan hij geen kant op. Op dit moment zit hij in het ziekenhuis voor de operatie waarin ze zijn botjes weer op zn plek gaan leggen. Hij staat op het 'acuut programma'. Dat betekend zoveel als dat je in de planning staat op volgorde van urgentie. En hij is niet erg urgent... Gisteren mochten we ook al komen, maar toen was er uiteindelijk geen plaats voor hem. Vandaag gaat het op dezelfde manier. Volgens de zuster is dit een normale gang van zaken en kun je -als je pech hebt- zo wel 4 dagen zitten. Hoewel Roland dat niet van plan is en het des noods vandaag zelf maar doet. Ik begrijp weinig van ziekenhuizen, maar dit gaat echt alle verbeelding te boven.

Zo jullie zijn weer even bij. Zal binnenkort ook de verjaardags fotos op Tristans site zetten. Tot die tijd hierboven vast een voorproefje.

Lfz,