Verhuizen

De laatste maanden stonden in het teken van De Verhuizing. Eigenlijk wilde ze (maar vooral mijn moeder) de Bijlmer uit. Het was al een tijdje duidelijk dat de ooit idealistisch begonnen nieuwbouwwijk met veel groen en ruimte voor voetgangers en fietsers, op zijn zachtst gezegd, niet had gebracht wat de jaren zestigers er van hadden verwacht. Op sommige plekken lijkt het winkelcentrum waar ik ooit mijn zakgeld naar toe bracht meer op een Zuid-Afrikaanse Township dan op een Hollands winkelcentrum.

Dus toen die ruime flat met alle luxe opeens toch haalbaar leek, was de keuze snel gemaakt. Gelijkvloers en dat is voor de (bijna) pensionado's toch ook wel praktisch. Bijna een maand geleden zijn ze verhuisd.

Maar daarmee zijn we er nog niet. 35 jaar verzamelen over drie verdiepingen moet worden opgeruimd. Aanhangwagens vol meuk verdwijnen naar de stort. Al vijf reserve motorblokken voor papa's HY-bus hebben we verplaatst. En nog is het huis niet leeg.. het is nog niet half leeg. Zou er ooit een einde aan komen?

En emotioneel hakt het natuurlijk ook behoorlijk in. Mijn ouderlijkhuis, het huis waar mijn wiegje stond, waar mijn jeugherinneringen zijn geboren. Dat huis kan ik over vier dagen niet meer even binnenlopen. Nooit meer de geur van het halletje, nooit meer het kraken van de trap.

Maar papa heeft deels gelijk: we beginnen aan iets nieuws en dat is prima. Maar om aan iets nieuws te beginnen, moet je eerst iets afsluiten en dat is nog niet zo eenvoudig.

Trappen kr#ng!

Dus ik fiets weer. En niet alleen op mijn eigen vehikel, ook met de bakfiets met kinderen erin. Toch wel erg fijn om weer mobiel te zijn en ´even´ de fiets te kunnen pakken.

Zoals gebruikelijk wilde ik naar de roeiwedstrijden kijken. Als je niet zelf kunt roeien, dan maar kijken. Met de kinders in de bakfiets. Alleen ging vriendin D vandaag verhuizen en zou ik op Nichtje passen. Geen probleem, die past ook nog wel in/op/naast/onder de bakfiets. Uiteraard was er enige discussie over wie er voor en wie er achterop ging, maar we hebben het uitgepolderd, de plaatsen verdeeld en iedereen was blij.

Nou ja, bijna iedereen. De kinders hadden niet helemaal in de gaten dat er ook nog iemand moest trappen. En dat ik dat dus was. En dat mijn knie weer leuk meedoet, maar nog niet de top-knie is die hij ooit was.

Kom op mam, harder! Je kunt het! (nee, niet mij aanmoedigen, maar die dames in die boot). TRAPPEN DAN!

Knalrood kwam ik bij de finish aan. Bijna alsof ik zelf die wedstrijd had gevaren. Maar een lol dat we hebben gehad. Rode wangetjes, blije kindjes en een moeie dreumes.

Gillen!

Vandaag voor de checkup bij twee jaar naar het consternatiebureau. Bol is goedgekeurd. Hij is perfect gemiddeld. Da's ook wel eens aardig voor de verandering.

Wat niet zo gemiddeld was, was het geluidsniveau waarmee hij zijn opwachting maakte. Hij vertikte het om zijn kleren uit te trekken. 'Ik ben twee en ik gil NEE!'

Maar ik bleef kalm. (Of verdoofd, want was de avond ervoor tot te laat in de stad geweest.)  En ik kreeg zelfs een compliment van de arts: 'wat gaat u daar goed mee om. Zo kalm.'

Heb de ware toedracht voor me gehouden.

Spellen

Pluk leert steeds beter lezen. ' s Avonds leest hij mij voor in plaats van ik hem. En hij probeert zelfs al woorden te maken. Ik vind het knap.

Wintersport zonder ski's

Op nog geen zeven uur rijden van hier ligt La Bresse. Een klein dorpje in de Vogezen, vlak bij het ons zo bekende Gerardmer. En vlak bij La Bresse is een skigebied. Prima om je een weekje te vermaken op de lange latten. Zo heb ik me laten vertellen, want door dat knie-gedoe zat skiën er voor mij dus niet in.

Maar wat ik wel kon doen was lekker spelen met de kids. En kijken hoe Pluk op les zat. Dat was geweldig, want hij ging dagelijks met sprongen vooruit. Hij kon zelf met de sleeplift naar boven en via de blauwe piste weer naar beneden komen.

Op de laatste dag ontdekte hij een berg sneeuw halverwege de piste; een soort mini-schans. Met een rotvaart ging hij eroverheen. "Mama, ik vloooog" gilde hij van onder zijn helm.

Op zijn ski-paspoort heeft hij nu de stempel van 'Orson', ofwel 'beginner-af'.

Keurig

Bolletje piekhaar is een keurig mannetje. En dan bedoel ik dus ook echt keurig.

Als meneer een boertje laat, of beter: als meneer een knetter van een boer laat verontschuldigt hij zich nadien keurig.

Zoals gisteren bij binnenkomst. We stonden nog jassen en schoenen uit te trekken bij de kapstok en hij liet een keiharde boer.
Ik kijk hem vragend aan: 'wat was dat nou?'
Hij schenkt me een stralende glimlach en roept met kinderlijk enthousiasme "Soddy!"

Dat noem ik nou keurig.


- Posted using BlogPress from my iPad

Spontane Bolle

Mijn hartsvriendin 'Bolle' was dit jaar op kerstavond ook aan het dineren bij haar ouders. Ik ken haar sinds mijn zevende; dat was het moment waarop haar ouders twee huizen verderop gingen wonen. Heel wat jeugdherinneringen liggen in die buurt.

Toen ze in de gaten kreeg dat wij fik aan het stoken waren in de tuin, kwam ze natuurlijk even langs. En dan worden er herinneringen opgehaald aan ´vroegah´. Barbecueën op zwoele zomeravonden. Herbes de Provence op de kooltjes voor extra smaak aan het vlees. En de buurman die dacht dat we een zak wiet op het vuur hadden gegooid.

Kerstfeest = offerfeest

De afgelopen jaren hebben we op het kerstdiner op kerstavond in de tuin gebarbecued. Knus in een verwarmde tent volgehangen met kerstlichtjes lekker eten.

Na afloop van het diner is het tijd voor een vreugdevuur. Traditioneel wordt er op het kersavondvuur iets geofferd. Mijn ouders zijn bezig het huis op te ruimen en voor een kastje dat nog in het huis van mijn grootouders heeft gestaan is geen plaats meer. Opa's kastje moest op het vuur.





PS: M'n zus en ik hebben allebei nog een ander kastje dat in het huis van mijn grootouders stond.

PPS: let niet op de mijn commentaar en het aanroepen van het kerstkind.