Spontane Bolle

Mijn hartsvriendin 'Bolle' was dit jaar op kerstavond ook aan het dineren bij haar ouders. Ik ken haar sinds mijn zevende; dat was het moment waarop haar ouders twee huizen verderop gingen wonen. Heel wat jeugdherinneringen liggen in die buurt.

Toen ze in de gaten kreeg dat wij fik aan het stoken waren in de tuin, kwam ze natuurlijk even langs. En dan worden er herinneringen opgehaald aan ´vroegah´. Barbecueën op zwoele zomeravonden. Herbes de Provence op de kooltjes voor extra smaak aan het vlees. En de buurman die dacht dat we een zak wiet op het vuur hadden gegooid.

Kerstfeest = offerfeest

De afgelopen jaren hebben we op het kerstdiner op kerstavond in de tuin gebarbecued. Knus in een verwarmde tent volgehangen met kerstlichtjes lekker eten.

Na afloop van het diner is het tijd voor een vreugdevuur. Traditioneel wordt er op het kersavondvuur iets geofferd. Mijn ouders zijn bezig het huis op te ruimen en voor een kastje dat nog in het huis van mijn grootouders heeft gestaan is geen plaats meer. Opa's kastje moest op het vuur.





PS: M'n zus en ik hebben allebei nog een ander kastje dat in het huis van mijn grootouders stond.

PPS: let niet op de mijn commentaar en het aanroepen van het kerstkind.

Spelen in de sneeuw

Ok, zelf zat ik met dat been op de bank, maar Lief ging wel even een stukje sleeën met de kids.

En ontspannen..

Klaas is weer weg, rust keert weder. Het was geweldig hoor, maar het is toch altijd een hectische periode. Gisteren vereerde de Sint ons met een huisbezoek. De kinders konden hun geluk niet op.

Op zaterdag was hij ook al even geweest, maar toen had hij alleen een zak achter gelaten. Pluk was vastbesloten om hem deze keer niet te missen en ging posten voor de deur. Nichtje en Pluk hadden krukjes voor de deur gezet en samen zaten ze uit volle borst te zingen en te wachten. De schrik was groot toen daar opeens een echte Klaas en twee Pieten stonden.

Vooral Nichtje was diep onder de indruk. Klom braaf bij Klaas op schoot en was helemaal in haar nopjes. Ook Bolletje was voor den Duvel niet bang en stond te springen en te dansen.

Maar nu is het weer gedaan en kunnen we door naar de luie kerstdagen. Hoewel ik best weer eens naar buiten wil, is het tutten met een dreumes op schoot ook best lekker. Ik houd het al een hele ochtend vol. Benieuwd wanneer ik hier genoeg van krijg.


- Posted using BlogPress from my iPad

Hoofdpijn

Kennelijk was die ruggeprik niet helemaal goed gegaan. De anesthesioloog moest ook wel even zoeken voor ze goed met die naald in mijn ruggemerg zat. Daarbij ontstaat (logisch) een gaatje. Normaal gaat zo'n gaatje snel weer dicht en heb je geen probleem.

Maar ik had dus wel een probleem. Het gaatje ging niet dicht en er lekte hersenvocht. En dat veroorzaakt hoofdpijn. Migraine-achtige hoofdpijn. Ik kon geen licht, geen geluiden en zeker geen kinderen verdragen. Donderdag ging het nog, maar vandaag was het echt niet meer te harden. Kotsberoerd was ik.

Dus ik mocht terug naar het ziekenhuis voor een 'bloedpleister'. Een buisje van je eigen bloed dat ze in je rug inbrengen waarmee het gaatje in het vlies van je ruggenmerg weer dicht moet gaan. Ik dacht 'dat doen we even'. Mooi niet dus..

Weer naar de uitslaapkamer, deze keer twee van die drugsdokters. 1 voor de prik in mijn rug, 1 voor het buisje bloed. En nu vind ik prikken in mijn arm, been, bil, etc helemaal geen probleem, maar prikken in mijn rug zijn defenitly Uncool!

Weer gerommel in mijn ruggemerg, weer misprikken, weer dat rotgevoel. Gelukkig hielp de ervaren drugsdokter de minder ervaren drugsdokter. (Die laatste was overigens dezelfde als die mijn eerste ruggeprik had gezet, zou dat er mee te makken kunnen hebben?)

En toen 2 uur plat liggen en hopen dat het gaat werken. Nu, een uur of twaalf later, geloof ik dat het heeft gewerkt. Nog even een goede nachtrust en dan ben ik vast weer de oude. Gewoon mezelf, maar dan met een lam been. En dat kunnen we hebben.

- Posted using BlogPress from my iPad

Na de operatie

Daar zit ik dan. Ik mag mijn been drie weken helemaal niet buigen en daarna alleen zonder belasting. Ofwel: ik heb een soort vleesklomp aan mijn lijf hangen en kan inderdaad geen kant op.

Pijn valt reuze mee tot nu toe, maar onhandig dat het is! En hoewel ik van te voren had bedacht lekker op de bak te gaan hangen en me te laten verwennen, lukt dat toch niet zo goed.
Juist als je iets niet kunt, wil je kennelijk bewijzen dat je het wel kunt. En als het dan niet lukt, dan is dat frustrerend. Reuze frustrerend!

Operatie ging overigens prima. Eerst werd het overtollige en loszittende kraakbeen verwijder (niet nog meer weghalen!!). Het leek een beetje op een muur ontdoen van het oude stucwerk. Nieuw stucwerk pakt ook niet als je het over oud en loszittend stucwerk smeert.
Daarna hebben het bot onder het kraakbeen voorzien van zes mooie gaatjes, die ze erin hebben getikt met een soort ijspriem. Ook het bot tussen de gaatjes werk stuk gemaakt zodat het nieuw te vormen weefsel over het gehele oppervlak werd verspreid.
De gaatjes zijn tot op het beenmerg want daar zitten de stamcellen die het bot moeten helen.
Stamcellen kunnen ook de eigenschap van kraakbeen krijgen. Daarom moet ik het been na drie weken wel gaan bewegen, maar gecontroleerd en zonder belasting.

Rond twaalf uur reed m'n vader me weer het ziekenhuis uit. Voorzien van een enorme spalk en een pak pillen.

En nu maar hopen dat het gaat lukken..






- Gepost vanaf m'n iPhone