Pijn valt reuze mee tot nu toe, maar onhandig dat het is! En hoewel ik van te voren had bedacht lekker op de bak te gaan hangen en me te laten verwennen, lukt dat toch niet zo goed.
Juist als je iets niet kunt, wil je kennelijk bewijzen dat je het wel kunt. En als het dan niet lukt, dan is dat frustrerend. Reuze frustrerend!
Operatie ging overigens prima. Eerst werd het overtollige en loszittende kraakbeen verwijder (niet nog meer weghalen!!). Het leek een beetje op een muur ontdoen van het oude stucwerk. Nieuw stucwerk pakt ook niet als je het over oud en loszittend stucwerk smeert.
Daarna hebben het bot onder het kraakbeen voorzien van zes mooie gaatjes, die ze erin hebben getikt met een soort ijspriem. Ook het bot tussen de gaatjes werk stuk gemaakt zodat het nieuw te vormen weefsel over het gehele oppervlak werd verspreid.
De gaatjes zijn tot op het beenmerg want daar zitten de stamcellen die het bot moeten helen.
Stamcellen kunnen ook de eigenschap van kraakbeen krijgen. Daarom moet ik het been na drie weken wel gaan bewegen, maar gecontroleerd en zonder belasting.
Rond twaalf uur reed m'n vader me weer het ziekenhuis uit. Voorzien van een enorme spalk en een pak pillen.
En nu maar hopen dat het gaat lukken..
- Gepost vanaf m'n iPhone
No comments:
Post a Comment