Zus echt weg nu

Afgelopen weekend zijn Mette en Martijn echt in hun nieuwe huis getrokken. Het begon op vrijdag met een housewarming. Liep een beetje uit de hand: ik waggelde rond 4 uur 's nachts mijn bedje in..
Zondag de echte verhuizing. Mama en ik deden de catering. Was heel gezellig met al die verhuizende mensen (12!) over de vloer. Alles verliep prima en tegen 16.00 uur was alles over.

Pluk had gelukkig geen last meer van zijn oor: "dokter met lichtje in oor schijnen, Tristan au in oor, oor helemaal schoon nu, Tristan geen au meer". Dus dat was dat. Wel bleef ie slecht slapen en was hij dus behoorlijk moe. Maar hij vond het hele verhuisgebeuren razend interessant en vermaakte zich prima met al die mensen.

Aan het einde van de dag gezellig met zijn allen gegeten en toen terug naar ons huis. Toen ik tegen 11 uur gesloopt in bed stapte was het akelig stil boven mijn hoofd . Het leek wel stiller dan wanneer ze gewoon op vakantie waren. Lekker rustig wel... ;-)
Dinsdag hebben we natuurlijk wel weer samen gelunched. In haar huis deze keer. Voelde gelukkig als vanouds. Misschien gaat dat hele verhuisidee toch nog wennen.

'Beetje auw'

De arme man heeft een oortonsteking te pakken. Hij was al een paar dagen uit zijn hum, maar vannacht begon hij echt te spoken. Hij voelde zicht zo beroerd dat hij zelfs geen boekje meer wilde lezen (en dan is het slecht!). Toen ik na twee bekertjes warme melk weer naar mijn bed wilde kreunde hij: "Tristan beetje auw". Hij wees naar zijn oor.
Natuurlijk meteen temperaturen en hij had ook koorts. Met een paracetamolletje lukte het hem gelukkig om weer in slaap te komen.

Vanmorgen meteen naar de dokter en de diagnose was een oorontsteking die op het punt van doorbreken staat. Niet dat ze er wat aan doen. Maar dan weten we tenminste wat er aan de hand is. Ik geloof ook niet in het direct volstoppen met pillen, dus we kijken het even aan.
"U kunt een behoorlijk 'loopoor' verwachten", zei de dokter. En: "drie maal daags paracetamol toedienen".
"En voor de slapeloze ouders?" probeerde ik nog. Maar daar had hij geen antwoord op...

Zielig hoor dat mijn Pluks een beetje auw' heeft. Ik hoop maar dat zijn oor snel leegloopt zodat de druk ervan af gaat en de pijn minder wordt.

Hop aan de slag

Vandaag was het voor lief 'family management day'. Ik mocht gewoon werken.
Toen ik vanmorgen het huis verliet werd ik uitgezwaaid door mijn mannen. Twee koppies om de deur, zwaaiend in de deuropening.

pluk: "Dag mama, (en tegen papa) mama aa he herk" (h=w)
lief: "inderdaad, mama gaat aan de slag"
"Dag liefies" riep ik en stapte op de fiets.
pluk: "mama in de slag, dag mama"

Slim ventje!

Kort van memory is ie niet. Bepaald niet.

Vrijdag: ik kocht in de Lidl een leuke gereedschapset. Hij had het niet door. En toen hij bij de kassa een enorme smakker maakte met een reusachtige bult als gevolg beloofde ik hem dat als ie snel mee naar huis ging hij een kadootje kreeg. In de auto viel hij in slaap. Thuisgekomen mocht hij dus meteen het bed in. Toen ik hem na zijn slaapje uit bed haalde was hij het echter allerminst vergeten. Rechtop in bed stond hij en riep luidkeels: "kadootje!""

Zondag: Tessa was jarig. Feest in Hilversum dus. Voor zijn slaapje vertelde ik al dat we naar Tessa en Menno zouden gaan. Toen ik meneer uit bed trok was hij het wederom niet vergeten: "Naar Tessa en Menno!" was de boodschap.
Aangekomen in de straat wist hij het ook precies: "daar Menno en Tessa".

Na het feest gingen we nog even langs mijn ouders die net uit Frankrijk terug waren. Ik vertelde dat Nana terug was uit Frankrijk en dat we nog even een kusje gingen halen. "Opa T ook daar". wist meneer precies te vertellen.

Vanmorgen had hij het ook door. Het is maandag en dan gaat hij naar de creche, met de kindjes spelen. Luid en duidelijk verkondigde hij: "niet naar de kindjes spelen". Pluk heeft het namelijk gehad met het spelen met de kindjes. Twee keer per week breekt hij de tent af als ik wegga. En twee keer per week breekt dus ook mijn hart als ik weer de deur uit stap. En dat terwijl hij het er echt naar zijn zin heeft. Als ik hem ophaal is hij altijd vrolijk en heeft ie 100 verhalen. Het doet me pijn dat hij al op twee jarige leeftijd moet leren dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat.
Moederschap is schizofrenie: het bestaat vooral uit de loskoppeling van ratio en emo. Ratio zegt dat het goed is voor zijn ontwikkeling en dat het toch niet anders kan. Maar Emo zegt dat ik een ontaarde moeder ben die haar kind naar het slachthuis brengt. Pluk en Emo begrijpen elkaar goed. Soms een beetje te goed, want Pluk speelt er natuurlijk handig op in als hij iets voor elkaar wil krijgen.
Gelukkig treffen Ratio en Emo elkaar ergens in het midden en helpt het dat ik altijd even kan bellen of het al beter met hem gaat. Verder hoor ik ook nog geen stemmen en ben ik nuchter genoeg om mijn gespleten persoonlijkheid de baas te blijven. :-)

Definitely uncool!

Zondagchtend; uitslaapochtend. Tenminste voor 1 van ons. De gewoonte is om rond 11 uur de ander te wekken met een kopje koffie op bed. Heerlijk momentje: nog slaperig in bed, rustig wakker worden met een springende peuter bovenop je. Kan niet beter, zeker als de zon schijnt.

Vanmorgen was ik even in de keuken; het was mijn beurt om de koffie te zetten. Er was voor Pluk niet meer tijd nodig dan 3 minuten van mijn afwezigheid om de sleutels van het kastje te pakken. Het kastje waar hij tot voorkort niet op kon. Vervolgens bedacht hij dat het een goed idee was om te kijken welke objecten in de huiskamer je daarmee kunt bewerken.

En toen ik het verdacht stil vond in de kamer en de alarmbellen hard begonnen te rinkelden was het al te laat. De sporen van de huissleutel staan nu voor eeuwig in onze flatscreen lcd tv gegrift...

Hemelvaart bij Nana in Frankrijk

In de echte ouderwetse draaimolen op het centrale plein in Gerardmer
(opa, nana en ik aan de gewurzstraminer en croque madame)

Met opa T aan het meer van Xonrupt

Met opa T op het meer van Xonrupt

Weer thuis op het zomerfeest van de Toverlantaarn

Amsterdammertje

Op de opendag van het INIT-gebouw waar ik nu werk danste Pluk of zijn leven ervan afhing:

(of omdat hij de charmante camera-dame wilde verleiden) ;-)

Me(n)taal moe..

Raar toch hoe dat werkt. Soms ben je zo druk in je hoofd dat het lijkt alsof je elke dag een marathon loopt. Dan kost het dagelijks leven gewoon zoveel energie dat het lijkt of je nergens toe komt. Dagen achtereen kan ik dan heel 'druk' zijn met eigenlijk niets anders dan gewoon voortgaan.
En geen idee hoe het komt. Hormonen? Idd: elke maand komt dat dipje wel een keer voorbij. Soms duurt ie langer en soms is het ook zo weer over. En hoe ik ook probeer om invloed uit te oefenen op die vermoeidheid of het straal te negeren, je hebt er niets over te zeggen.

Vroeger was het geen probleem: zonder kind kon het gewoon. Dan had ik zelfs op de dagen zonder energie toch nog voldoende om de stapels post weg te werken, de mailbox te legen en een sociaal leven te onderhouden.Nu niet. Nu heeft Pluk recht op alle energie die hij nodig heeft. En dat is op energie-arme dagen tegenwoordig meer dan mama in huis heeft.

Ik heb ik sinds deze week besloten me er niet meer druk om te maken en er gewoon dan maar aan toe te geven. Laat de post maar stapelen, de mailbox volstromen en heb vertrouwen in het geduld van je vrienden. Gewoon wachten tot het over is en de energie vanzelf weer terug komt.
En dan op een regenachtige vrijdagmiddag de koe bij de horens te vatten en alles weer op te ruimen.

En wat blijkt: ik heb vandaag het hele huis opgeruimd, mijn mailbox leeggemaakt, de post gedaan, twee wassen gedraaid, de krant gelezen met een kopje koffie en zelfs tijd gevonden vooreen blogje!

Dus mijn lieve geduldige, trouwe bloglezertjes: hoewel ik uw geduld danig op de proef heb gesteld hoop ik toch dat dit bericht uw gezicht bereikt. Dank voor het geduld en het vertrouwen!Even kijken of ik ook nog tijd kan vinden voor wat leuke plaatjes...