Slim ventje!

Kort van memory is ie niet. Bepaald niet.

Vrijdag: ik kocht in de Lidl een leuke gereedschapset. Hij had het niet door. En toen hij bij de kassa een enorme smakker maakte met een reusachtige bult als gevolg beloofde ik hem dat als ie snel mee naar huis ging hij een kadootje kreeg. In de auto viel hij in slaap. Thuisgekomen mocht hij dus meteen het bed in. Toen ik hem na zijn slaapje uit bed haalde was hij het echter allerminst vergeten. Rechtop in bed stond hij en riep luidkeels: "kadootje!""

Zondag: Tessa was jarig. Feest in Hilversum dus. Voor zijn slaapje vertelde ik al dat we naar Tessa en Menno zouden gaan. Toen ik meneer uit bed trok was hij het wederom niet vergeten: "Naar Tessa en Menno!" was de boodschap.
Aangekomen in de straat wist hij het ook precies: "daar Menno en Tessa".

Na het feest gingen we nog even langs mijn ouders die net uit Frankrijk terug waren. Ik vertelde dat Nana terug was uit Frankrijk en dat we nog even een kusje gingen halen. "Opa T ook daar". wist meneer precies te vertellen.

Vanmorgen had hij het ook door. Het is maandag en dan gaat hij naar de creche, met de kindjes spelen. Luid en duidelijk verkondigde hij: "niet naar de kindjes spelen". Pluk heeft het namelijk gehad met het spelen met de kindjes. Twee keer per week breekt hij de tent af als ik wegga. En twee keer per week breekt dus ook mijn hart als ik weer de deur uit stap. En dat terwijl hij het er echt naar zijn zin heeft. Als ik hem ophaal is hij altijd vrolijk en heeft ie 100 verhalen. Het doet me pijn dat hij al op twee jarige leeftijd moet leren dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat.
Moederschap is schizofrenie: het bestaat vooral uit de loskoppeling van ratio en emo. Ratio zegt dat het goed is voor zijn ontwikkeling en dat het toch niet anders kan. Maar Emo zegt dat ik een ontaarde moeder ben die haar kind naar het slachthuis brengt. Pluk en Emo begrijpen elkaar goed. Soms een beetje te goed, want Pluk speelt er natuurlijk handig op in als hij iets voor elkaar wil krijgen.
Gelukkig treffen Ratio en Emo elkaar ergens in het midden en helpt het dat ik altijd even kan bellen of het al beter met hem gaat. Verder hoor ik ook nog geen stemmen en ben ik nuchter genoeg om mijn gespleten persoonlijkheid de baas te blijven. :-)