Raar toch hoe dat werkt. Soms ben je zo druk in je hoofd dat het lijkt alsof je elke dag een marathon loopt. Dan kost het dagelijks leven gewoon zoveel energie dat het lijkt of je nergens toe komt. Dagen achtereen kan ik dan heel 'druk' zijn met eigenlijk niets anders dan gewoon voortgaan.
En geen idee hoe het komt. Hormonen? Idd: elke maand komt dat dipje wel een keer voorbij. Soms duurt ie langer en soms is het ook zo weer over. En hoe ik ook probeer om invloed uit te oefenen op die vermoeidheid of het straal te negeren, je hebt er niets over te zeggen.
Vroeger was het geen probleem: zonder kind kon het gewoon. Dan had ik zelfs op de dagen zonder energie toch nog voldoende om de stapels post weg te werken, de mailbox te legen en een sociaal leven te onderhouden.Nu niet. Nu heeft Pluk recht op alle energie die hij nodig heeft. En dat is op energie-arme dagen tegenwoordig meer dan mama in huis heeft.
Ik heb ik sinds deze week besloten me er niet meer druk om te maken en er gewoon dan maar aan toe te geven. Laat de post maar stapelen, de mailbox volstromen en heb vertrouwen in het geduld van je vrienden. Gewoon wachten tot het over is en de energie vanzelf weer terug komt.
En dan op een regenachtige vrijdagmiddag de koe bij de horens te vatten en alles weer op te ruimen.
En wat blijkt: ik heb vandaag het hele huis opgeruimd, mijn mailbox leeggemaakt, de post gedaan, twee wassen gedraaid, de krant gelezen met een kopje koffie en zelfs tijd gevonden vooreen blogje!
Dus mijn lieve geduldige, trouwe bloglezertjes: hoewel ik uw geduld danig op de proef heb gesteld hoop ik toch dat dit bericht uw gezicht bereikt. Dank voor het geduld en het vertrouwen!Even kijken of ik ook nog tijd kan vinden voor wat leuke plaatjes...
No comments:
Post a Comment