Wat me opvalt is dat leren praten heel geleidelijk gaat. Het is niet dat hij opeens een woord kent en dat dan ook gaat gebruiken. Tristan oefent heel hard, maar meestal gaat het pas echt goed als hij er niet bij stilstaat. Heel spontaan roept hij ka (kast), koeka (koffie), bato (ballon), papa (papa), pata (pasta), wa (wat), wauw (wauw wat een mooie bellenblaas) d-doei (doedoei).
Als ik hem aanspoor om het nog eens te zeggen doet hij heel hard zijn best, maar de b's worden p's en het komt er niet meer zo uit als de eerste keer.
Wat hij wel goed onder de knie heeft is 'dees' (deze) en dan wijzen en hopen dat mama gek genoeg is om je ernaar toe te tillen. Wat natuurlijk niet werkt zolang hij geen mama zegt (het lijkt wel of hij het pertinent weigert)..
No comments:
Post a Comment