Natuurlijk fietsen we al een tijdje op dinsdag en donderdag naar het kinderdag verblijf. Dat is voor Tristan niets nieuws. Ook voorop zitten vind hij geweldig Maar wel nieuw is dat hij het nu uitschreeuwt van de pret. Als we over de drempels fietsen vindt hij dat zo prachtig dat iedereen het mag weten. Toevallige voorbijgangers kijken op en glimlachen welgemeend. Al kletsend en gillend (hij althans) fietsen we door de wijk, de weg over, bruggetje, park Frankendael, weer bruggetje, nog een doorgaande weg en we zijn er.
Veel te kort vind hij het. Bij elke drempel, hobbel en brug volgt luid commentaar. Eendjes worden aangewezen en op zijn manier benoemd, van Reigers en Nijlganzen snapt hij vooralsnog niet veel.
De wind in zijn gezicht is helemaal het einde. Dat werd helemaal duidelijk toen we toevallig vorige week in de auto de raampjes open deden. Gierend zat hij in zijn stoeltje op de achterbank. Dat is trouwens een goeie om te onthouden voor de vakantie, als hij begint te zeuren. Dan draaien we gewoon de raampjes open en kan hij even genieten van de wind in zijn gezicht. Onze kleine man lijkt behoorlijk op zowel papa als mama: gek op snelheid en vrijheid!
No comments:
Post a Comment