Toen we in februari voor het laatst naar het consternatiebureau waren, waren we eigenlijk niet voor het laatst. De ogentest ging mis en ik was de ontaarde moeder die haar kind overvoerde. Pluk was te dik.
Eigenlijk moest ik naar een heropvoedingscursus waar ze me opnieuw zouden leren koken. We hadden een stempel en daar kwamen we niet zo maar weer even vanaf. We stonden geregistreerd... en dus moesten we nog een keer.
We hadden al een afspraak voor ergens in april, maar toen ben ik gewoon niet gegaan. En dus volgde vorige week een oproep voor gisteren. En woensdag is papa-dag, dus Lief mocht het opknappen. Voor alle gefrustreerde moeders die gek worden van de paternalistische adviezen van het consternatiebureau: stuur je man. De dames-artsen zijn gek op vaders..
Deze dame ook. De ogentest hoefde niet over, want we na het ongeluk staan we onder controle van de specialist. Dat was één. En na het wegen en meten bleek dat hij in februari een piekje had, maar dat hij nu weer prachtig op de curve zit.
Zie-je-wel.. I-hate-to-say-I-told-you-so!! Mij een beetje in een hokje stoppen op basis van één stom metinkje. Consternatie-artsen en hun cijfertjes. PUH!
No comments:
Post a Comment