En toen ging het los

We waren nog niet terug van vakantie of het echte en vooral snelle leven ging beginnen. Eerst mocht ik weer werken. Bolletje ging naar de creche, maar Pluk had nog voorjaarsvakantie en mocht bij toerbeurt spelen en logeren bij de verschillende opa's en oma's.
Ik had eigenlijk helemaal geen zin om weer te werken, maar ik wist dat als ik eenmaal weer aan de slag zou zijn dat het ook best weer leuk kon worden. En dat was gelukkig ook zo. Ik sprong op een rijdende trein en wankelde niet eens. Deze week alweer mijn eerste avonddienst en eigenlijk loopt het best.

Bolletje had natuurlijk na de eerste week creche zijn eerste snotneus te pakken. Slapen is bovendien voor mietjes en als het dan toch moet liever alleen thuis. Ik kan alleen maar hopen dat hij op een gegeven moment zo moe is dat hij wel in slaap valt. Vandaag weer driekwart dag.

Het minste van alles is Pluk op school. Opzich vermaakt hij zich er best, maar afscheid nemen is HEL. Dat is heel lang bij de creche ook zo geweest. Pas het laatste half jaar ging dat beter. Maar nu zijn we terug bij af, of beter nog: we zitten nog ruim voor af. Vandaag is dag vier en alle dagen heeft de (trouwens ontzettend lieve) Juf hem uit mijn armen moeten rukken. Elke dag duw ik een hysterisch krijsende kleuter de klas in. "Ik wil niet naar school, ik wil mijn mama, boehoehoehoehoe" hoor ik nog boven alle schoolgeluiden uit als ik al ruim voor de deur sta. Het is verschrikkelijk.
Hoe vaak kan je hart breken?