Maar iets in mij weigerde.
Ik wilde die eerste babyhaartjes eigenlijk helemaal niet afknippen. Zou het niet leuk zijn als hij met 26 jaar nog nooit naar de kapper zou zijn geweest en dat ik dan wist dat de uiteinden van zijn haar nog uit het prille begin stamden? Dat ik die haartjes nog had gewassen met babyshampoo?
Dom sentiment natuurlijk, met als gevolg dat haren kammen steeds meer een babymarteling werd. Grote klittenbossen manifesteerden zich op zijn achterhoofd en wij maar kammen en martelen: babydreads was geen optie.
Totdat Lief gisteren zei dat ik het sentiment echt moest laten gaan. En kennelijk voelde ik me sterk vanmorgen dus ik pakte de schaar. Pluk deed de afleiding met boekjes en grapjes en binnen tien minuten was het klaar.
Meteen zag hij er een stuk beter uit. Eigenlijk was het best een goed idee.
De blonde babykrulletjes heb ik in een envelopje gestopt. Als het sentiment weer de kop op steekt als hij 26 wordt kan ik er altijd nog eens aan ruiken. Misschien dat de geur van babyshampoo er dan nog aan zit.
Baby-Einstein voor het knippen
Babydreads op zijn achterhoofd
Say cheese
Frisse coupe
Keurig achterhoofd
