De laatste maanden stonden in het teken van De Verhuizing. Eigenlijk wilde ze (maar vooral mijn moeder) de Bijlmer uit. Het was al een tijdje duidelijk dat de ooit idealistisch begonnen nieuwbouwwijk met veel groen en ruimte voor voetgangers en fietsers, op zijn zachtst gezegd, niet had gebracht wat de jaren zestigers er van hadden verwacht. Op sommige plekken lijkt het winkelcentrum waar ik ooit mijn zakgeld naar toe bracht meer op een Zuid-Afrikaanse Township dan op een Hollands winkelcentrum.
Dus toen die ruime flat met alle luxe opeens toch haalbaar leek, was de keuze snel gemaakt. Gelijkvloers en dat is voor de (bijna) pensionado's toch ook wel praktisch. Bijna een maand geleden zijn ze verhuisd.
Maar daarmee zijn we er nog niet. 35 jaar verzamelen over drie verdiepingen moet worden opgeruimd. Aanhangwagens vol meuk verdwijnen naar de stort. Al vijf reserve motorblokken voor papa's HY-bus hebben we verplaatst. En nog is het huis niet leeg.. het is nog niet half leeg. Zou er ooit een einde aan komen?
En emotioneel hakt het natuurlijk ook behoorlijk in. Mijn ouderlijkhuis, het huis waar mijn wiegje stond, waar mijn jeugherinneringen zijn geboren. Dat huis kan ik over vier dagen niet meer even binnenlopen. Nooit meer de geur van het halletje, nooit meer het kraken van de trap.
Maar papa heeft deels gelijk: we beginnen aan iets nieuws en dat is prima. Maar om aan iets nieuws te beginnen, moet je eerst iets afsluiten en dat is nog niet zo eenvoudig.
