Donderend geraas

De lamp boven de eettafel is al een tijdje kaduuk. Nou is is ie al een jaar of tien oud en was het heus geen echte 'kwaliteitslamp'. Vervangen dus.

Het oorspronkelijke plan was om even naar de Ikea te gaan, er een lampje te scoren en klaar is Kees. Maar bij nader inzien leek de Ikea op zaterdag met twee kindjes ons toch niet zo heel erg leuk.. Maar bij Diemen zit een industieterreintje met wat winkels, waaronder een mooie lampenwinkel. Hoewel de helft van de collectie dus echt niet binnen ons budget past, is het allicht leuk voor de oriëntatie. We gingen op pad.

Bolletje zat in de buggy voor het tv-tje in de kinderhoek van de winkel. Pluk zat ernaast op een krukje. Dat wilde Bolletje natuurlijk ook. Onweerstaanbaar zo'n krukje.
Met een half oog op de kinderen en een half oog op de lampen concludeerden we dat er maar weinig van onze gading bij was. En dat wat we leuk vonden paste niet bij ons hoge plafond in de huiskamer. Het zou nog een lastige puzzel worden.

Ik had wel waargenomen dat Bolletje inmiddels niet meer op zijn onweerstaanbare krukje zat en een beetje door die winkel struinde, maar had niet de link gelegd dat ik er dan ook achteraan moest gaan hollen. Waarom ook? Hij was lief en liep gewoon een beetje te struinen.
En toen struinde hij een hoek in waar een prachtige staande lamp met enorme glasplaten stond. Dat ging mis uiteraard.

Opeens hoorde ik een kreet en in een soort vage slomo zag ik de lamp naar beneden komen. Lief trok een sprintje om die lamp te redden en ik zag in die traagdurende seconde dat de lamp voor Bolletjes voeten zou vallen en niet pardoes bovenop hem en ik dacht nog even serieus dat het onheil niet zou geschieden, maar dat was natuurlijk naïef.

Met een donderend geraas stortte de lamp ter aarde. De grote glasplaten die de lamp omhulden spatten in duizend stukken uiteen. Er was niets meer van de lamp over.
Bolletje had gelukkig niets, behalve een behoorlijke schrik. Ook het winkelende publiek schrok zich een hoedje. Er was zelfs een dame bij die met tranen in haar ogen kwam vragen of alles goed was met Bolletje.

Gelukkig zijn we verzekerd.. En die lamp? Die hebben we natuurlijk meegenomen. Met een paar nieuwe onderdelen kan ie vast nog jaren mee.




Het enige deel van de lamp dat nog heel is..

- Gepost vanaf m'n iPhone

Gareel

Gisteren terug gekomen van vakantie. Het was heerlijk. En wat waren we er aan toe. Na de laatste drukke weken op het werk en het nare bericht dat Pluk kinderreuma heeft zat ik er behoorlijk doorheen.

Gelukkig was het mooie zomer. Het weer zat mee en aan het begin van de schoolvakantie was ik al een weekje met D&J in de camper naar Normandie. Dat hielp al aardig. Maar echt helemaal de zinnen verzetten lukt natuurlijk pas in de drie weken dat we met het gezin door Frankrijk trokken. Hier en daar een campinkje, wat vrij kamperen, maar het grootste succes was het kamperen bij Franse boeren via de gids van France Passion.

Eigenlijk is dat een geheim, want anders ontdekken te veel Nederlanders het en dan is de lol er natuurlijk weer snel vanaf. Maar nu was dat nog niet zo en stonden we dus regelmatig als enige bij een boer met prachtig uitzicht over de wijnvelden. We hebben genoten.
Zo erg dat we de vakantie tot een maximum wilde rekken en dus pas gisterenmiddag terug kwamen. En vandaag was alweer de eerste schooldag.. dacht ik..

Natuurlijk is dat te veel van het goede voor de kleine jongetjes. Niet eens een dagje om weer te wennen. Maar vandaag ontdekte ik dat er ook aan mijn flexibiliteit een einde zit.
Het plensde vanmorgen toen ik mijn karkas het bed uit sleepte. De jongetjes sliepen nog. Bolletje had met in de vroege ochtend bijna drie uur wakker gehouden en was nu aan het bijslapen. Pluk heeft het langslapen gewoon helemaal ontdekt.

Toen ik naar school fietste in de stromende regen bedacht ik dat dit echt een enorme beproeving was. Twee jongens uit bed trekken, wassen, aankleden, ontbijten, regenkleding aantrekken en dan in een bakfiets met platte banden (hij had drie weken stil gestaan) naar school zwoegen terwijl het regenwater via je broekspijpen langzaam optrekt.

En toen ik eindelijk bij school was.. was ik de enige.

Gelukkig was er iemand die me kon vertellen dat ivm de verbouwing er nog twee verhuisdagen gepland waren en dat onze school pas woensdag weer begint. En ook dat iedereen dat wist, want ik was de enige op het schoolplein en het was duidelijk dat ik mijn informatie niet op orde had. Het had toch duidelijk in de nieuwsbrief gestaan..

Had ik weer gefaald. Was moest ik doen? Huilen of lachen?
ik koos voor het laatste.